معرفه است، نعت نيز معرفه است و اگر متبوع نكره باشد، نعت نيز نكره است؛ مانند:

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»*. در اين مثال، « اللّه » معرفه است و به همين خاطر « الرحمن و الرحيم» هردو نعت، معرفه‌اند. در مثال « أنا عبد مسكين»، « عبد » منعوت و نكره است و « مسكين » نيز كه نعت آن است، نكره آورده شده است.

منعوت و نعت در تعداد نيز مانند هم هستند. پس اگر منعوت مفرد باشد، نعت نيز مفرد است و اگر منعوت مثنى يا جمع باشد نعت نيز مثنى يا جمع خواهد بود؛ مانند:

« رجل كريم، رجلان ضاربان، المسلمون المؤمنون».

منعوت و نعت در مؤنّث و مذكّر بودن مانند هم هستند؛ مانند: « فاطمة الطاهرة، محمد المرسل».

اقسام نعت‌

در عبارات عربى، نعت مانند حال و خبر مى‌تواند مفرد، جمله يا شبه جمله (ظرف يا جار و مجرور) باشد؛ به مثال‌هاى زير توجّه كنيد:

1. « جائني رجل علي المركب»

2. « جائني رجل أبوه قائم»

در مثال «1»، « على المركب» خصوصيّتى از « رجل » را بيان مى‌كند و به همين دليل، صفت « رجل » مى‌باشد. همان‌طور كه در خبر و حال، جار و مجرور و ظرف، متعلّق به محذوف بودند، اين‌جا نيز جار و مجرور متعلّق به محذوف (استقر، كان، ...) است.

در مثال «2»، « ابوه قائم» يكى از ويژگى‌هاى « رجل » را بيان مى‌كند و به همين خاطر، اين جمله كه از مبتدا و خبر تشكيل يافته است، صفت « رجل » واقع شده است.

تتمّه‌

1. جمله و شبه جمله در حكم نكره‌اند، پس منعوت و متبوع آنها بايد نكره باشد؛ به همين دليل است كه گفته مى‌شود: هرگاه شبه جمله و جمله بعد از نكره بيايند و آن را توضيح دهند، نعت مى‌باشند.

2. جمله و شبه جمله، وقتى كه نعت واقع مى‌شوند، به حسب متبوع خود محلا مرفوع يا منصوب يا مجرور خواهند بود.