و به دليل سابقه كفر غير على عليه السلام لهذا صلاحيّت امامت ندارد پس امامت فقط براى على عليه السلام معيّن شد. و به دليل قول خداى تعالى «با راستگويان باشيد»

سابقه كفر و اسلام؟:

پس از بعثت پيامبر اكرم (ص) مسلمين در سنين گوناگون اسلام آوردند، و تنها امام على (ع) است كه قبل از بلوغ نه سال يازده ساله (يوم الدار) دست بيعت بدست پيامبر (ع) داد. تنها امام على (ع) است كه سابقه كفر ندارد.

«و لقد علم المستحفظون من اصحاب محمد انى لم ارد على اللّه و لا على رسوله ساعة قط (نهج البلاغة)

در مقايسه آيا كسى كه سابقه كفر دارد، امام مسلمين باشد، يا كسيكه بجز اسلام سابقه‌اى ندارد؟ و خدا فرمود «السَّابِقُونَالسَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ»

(قرآن كريم/ الواقعة)

هرچه آموخته بجان آميخته:

فضيلت ديگر امام على (ع) در اين بحث آنستكه صرف‌نظر از ساير عطايا و منن الهى بوى در كودكى از رسول الله (ص) تعليم يافته و هرچه آموخته بجان آميخته (العلم فى الصغر كالنقش فى الحجر) اما ساير اصحاب همه در بزرگى شاگرد پيامبر (ع) بوده‌اند.

گيرم كه تعاليم نبى اكرم (ص) را بجان خريدند، اما در ذاكره و حفظشان نماند ... كه بارها بفراموشى و عدم عنايت و علم خود، و دانائى و توانائى و اعلميت امام على (ع) اقرار كردند. «م»

الباب 41 من غاية المرام للبحرانى‌

فى رجوع ابى بكر و عمر و عثمان فى العمل و الحكم و غيرهم من الصحابة الى امير المؤمنين (ع) من طريق العامة و فيه ثلثة و ثلاثون حديث- مسند احمد حنبل‌

سعيد بن المسيب قال كان عمر يتعوذ باللّه من معضلة ليس لها ابو الحسن (ع). (غاية المرام)