واجب است» و حال آنكه از ملاحظه اين جمله: «وجود پيغمبر واجب است» كه در كلام بو على آمده است بر او خورده مى‌گيرد.

فخر رازى بر اين كلام بو على كه: «معجزات انبياء دليل بر صدق دعوت آنها است» نيز خدشه وارد مى‌كند به اين بيان كه «بو على «معجزه» را ناشى از خصوصيّت نفس ناطقه پيامبر مى‌داند با اين وجود چگونه ممكن است ديگر معجزه نشانه تصديق خدا بر دعوت آنان باشد».

درحالى‌كه فخر رازى در «المباحث المشرقيّه» نظرش همان نظر بو على است يعنى معجزه را ناشى از خصوصيّت نفس ناطقه پيامبر مى‌داند و كلامش چنين است:

«از جمله مختصات پيامبر خدا آن است كه نفس ناطقه او متصرّف در مادّه اين عالم است تا بتصرّف نفس ناطقه او عصا اژدها و آب خون گردد و كور و كر شفا يابند و مرده زنده شود و ساير معجزات»[1].

بنابراين فخر رازى كه خود، معجزه را از خصوصيّت نفس پيغمبر مى‌داند لازم مى‌آيد همان اعتراض كه او بر بو على وارد نموده بر كلام خود او هم وارد باشد.

[1].... و خواصّ النّبى (ص) ثلاث ... ثالثها أن تكون نفسه متصرّفة فى مادّة هذا العالم فيقلب العصا ثعبانا و الماء دما و يبرء الأكمه و الأبرص ... فخر رازى- المباحث المشرقيه- ج 2- صفحه 524.