است كه عذاب الهى بر اهل آن نازل شد و در نتيجه آن بكلى از بين رفت و از آن به‌جز صد تن، كسى جان سالم بدر نبرد. اين صد تن به منطقه‌اى كه سلميه ناميده مى‌شود كوچ كردند و آنجا را آباد كرده در آنجا مسكن گزيدند و نام آنرا «سلم مئه» [يعنى سالم ماند صد تن‌] گذاشتند. كم‌كم اين اسم به سلميه تغيير يافت.

آنگاه آنجا را منزل خودش و فرزندش عبد الله بن صالح عباسى قرار داد و در آن بناهايى همچنين مسجدى را كه داراى هفت محراب است، ساخت.

بدون ترديد موضوع برجسته و مهمى كه در كل تاريخ سلميه وجود دارد ارتباط اين شهر با اهل بيت است. زيرا اهالى سلميه از قديم الايام از گروه اسماعيليه بوده‌اند ...»

جندى كلامش را در مورد اين شهر چنين ادامه مى‌دهد:

امام محمد بن اسماعيل بن جعفر صادق دور از چشم جاسوسان ابى جعفر منصور [خليفه عباسى‌] از مدينه منوره خارج شد و به طرف شرق [جهان اسلام‌] درحالى‌كه بين شهر رى از سرزمين فارس، نهاوند و دماوند، نقل مكان مى‌كرد، رفت. اما به دليل اينكه جاسوسان خليفه در تعقيب او بودند، اطمينان نداشت. به اين جهت بود كه به طرف غرب و به همان شهر تدمر سوريه روى كرد. و اين جريان در سال 191 ه روى داد. وى در آنجا موطن گزيد و در همانجا درگذشت و اينك قبر او، قبر محمد بن على ناميده مى‌شود. پس از او فرزندش عبد الله بن محمد جانشينش شد. اما او از شهر تدمر خوشش نمى‌آمد و لذا شهر سلميه را براى سكونت برگزيد. زيرا اين شهر يك شهر تجارى و داراى آب‌هاى شيرين و گوارا بود و در آن بيگانگان بسيارى زندگى مى‌كردند. در اين شهر داعيان امامى به رياست امام «وفى احمد بن عبد الله» كه ذكر آن گذشت، وجود داشتند و محلى كه اجتماعات آنها در آنجا برگزار مى‌شد، «دار الدعوة» نام‌