در اين‌جا جا دارد از ابن تيميه كه گفته است: «تاتارها به بغداد حمله نكردند و خليفه عباسى و ديگر فرماندهان مسلمان را نكشتند، مگر به مساعدت ملحدان اسماعيلى» پرسيده شود: چه كسى بود كه مغولها را بر حمله به بغداد و كشتار آن‌چنانى مساعدت كرد؟ آيا اين فرد، قاضى القضاة مسلمانان بود يا اسماعيليانى كه با تحريكات قاضى مزبور، حملات مغولها عليه آنها انجام گرفت؟![1]

ملاحظه كرديم و بعدا با ذكر نمونه‌هاى ديگرى ملاحظه خواهيم كرد كه تعصب ابن تيميه چگونه ديدگان او را فرا گرفته، وى را در مسائل تاريخى و غير تاريخى در ورطه رسوايى انداخته است.

بارى هلاكو خان با اعلان اين مطلب كه قصد شكست نزاريان و پايان دادن به فعاليت‌هاى آنان را دارد، با سپاه بزرگش به راه افتاد. وقتى به شهر «كش» رسيد، به مدت يك ماه آن‌جا اقامت گزيد، آن‌گاه فرستادگانى را نزد پادشاهان مسلمان فرستاد كه حامل چنين پيامى بودند:

«طبق فرمان قاآن تصميم گرفته‌ايم قلعه‌هاى ملحدان را درهم شكنيم و آنان را قلع‌وقمع كنيم. اگر شما ما را در اين حمله با تمامى عدّه و عدّه‌اى كه داريد يارى دهيد، سرزمين، سپاه و مساكنتان براى شما باقى خواهد ماند و كارتان در خور ستايش خواهد بود اما چنانچه سستى پيشه كنيد و دستورهاى خان را اجرا نكنيد، به يارى خدا وقتى از ملحدان فارغ شديم، عذر شما را نخواهيم پذيرفت‌

[1]عرينى در صفحه 211 از كتابش مى‌گويد: از جانب خان بزرگ مغول دستور صادر شد كه كار مذهب اسماعيليه را يكسره كنند. در پى صدور اين دستور، مغولها گروه بزرگى از نزديكان خور شاه را سربه نيست كردند. در همين حال به دنبال خواست مغولان مبنى بر سرشمارى اسماعيليان، عده زيادى از اسماعيليان گردهم آمدند كه در اين جريان هزاران اسماعيلى به قتل رسيدند و تنها كسانى توانستند جان سالم به در برند كه به كوههاى فارس پناهنده شدند.