4- قلعه گردكوه: اين قلعه در جنوب دامغان و در مسير راه اصلى بين خراسان و غرب ايران، قرار داشته است. حاكم اين قلعه فردى بود به نام مظفر كه از جانب سلجوقيان منصوب شده بود، اما مخفيانه به كيش اسماعيلى در آمده، تمايلات نزارى خود را پنهان مى‌داشت. وى وقتى آن‌جا را از وسايل پر كرد و كار استحكامات آن را به پايان رسانيد، در سال 484 هجرى (1091 م) سركشى‌اش را بر سلجوقيان و تمايلش به حسن صباح را آشكار ساخت.

5- قلعه شاه‌دژ: قلعه‌اى است در نزديكى اصفهان كه عبد الملك بن عطاش بر آن حكمفرمايى مى‌كرد.

اينها مهم‌ترين قلعه از قلاع نزاريان بود كه شمارشان به صد قلعه مى‌رسد.

تمامى اين قلعه‌ها، محكم و تسخيرناپذير بوده‌اند. اين قلعه‌ها به ضميمه سرزمينهايى كه نزاريان بر آن حكمفرمايى كرده‌اند، مملكت نزاريان را تشكيل مى‌داد![1]

[1]نزاريان به هر مكانى كه وارد مى‌شدند، به تصرف قلعه‌هاى موجود در آن مكان اهميت مى‌دادند زيرا آنها اين انتظار را داشتند كه هر لحظه به آنها حمله شود. نزاريان در شامات نيز داراى قلعه‌هايى بوده‌اند از جمله: قلعه قدموس كه داراى موقعيت زيبايى است. اين قلعه بر فراز صخره‌اى طبيعى واقع است كه آن را بر مناظر دوردست مشرف كرده است. از اين قلعه مى‌توان روشنى‌هاى بندر طرابلس را در شبهاى مهتابى مشاهده كرد. همچنين از اين قلعه مى‌توان كوههاى قبرس را در شبهايى كه آسمان صاف است مشاهده كرد. اين قلعه به فاصله سه كيلومترى شرق قلعه بانياس واقع در سوريه قرار داد. در كتابى خطى از يك نويسنده اسماعيلى به نام نور الدين احمد تحت عنوان «فصول و اخبار» مطالبى وجود دارد كه نشان مى‌دهد اسماعيليان اين قلعه را در سال 1117 ميلادى از ابن عمرون دمشقى مى‌خرند. در قسمت شرقى قلعه اتاقى وجود دارد كه جايگاه شيخ الجبل، راشد الدين سنان بوده است.

قلعه كهف كه در بيست كيلومترى قلعه قدموس قرار دارد. اين قلعه يكى از قلعه‌هاى تاريخى اسماعيليان بود كه از مقر دعوت نزاريان يعنى الموت پيروى مى‌كرد و آخرين حاكم آن راشد الدين سنان بود. در اين قلعه بقاياى حمامى وجود دارد كه روى در آن نوشته است: بسم اللّه الرحمن الرحيم‌.