مى‌فرمايد: «قد ارسلت هذه الرسالة ... الى عالى‌حضرة المولوى الاعظمى العلّامى الفهّامى الجامع في الفضائل العلمية و العملية ... شمسا لسماء الافادة و الافاضة و الحقّ و الحقيقة ...». از ظاهر اين نامه و آغاز رساله مورد بحث ما مراتب ارادت و لطف صدرا به اين حكيم متألّه روشن مى‌گردد.

اين رساله از آثار ارزنده صدر المتألهين است و به جهت اينكه سائل، تشكيكات ارزنده‌اى در مبانى صدرايى وارد كرده و پاسخى شافى و وافى شنيده داراى اهميّت بسزايى است. در صحّت انتساب اين رساله به حكيم صدرا هيچ‌گونه ترديدى وجود ندارد، و علاوه بر محتواى رساله كه دالّ بر صحت انتساب است اكثر تراجم و شرح‌حال‌نويسان صدرا [49] از آن نام برده‌اند.

اين رساله قبلا در حاشيه كتاب «مبدأ و معاد» صدرا ص 340 طبع شده، و لكن طبع آن مشحون از ريختگى متنى و چاپى است، بدين جهت نگارنده بر آن شد كه طبع منقّحى از اين رساله را در اختيار اهل تحقيق قرار دهد.

مآخذ تصحيح: 1- «الف»: نسخه شماره 304 آستان قدس رضوى، نوشته شده از روى خط مؤلّف، مورّخ 1292 ه. ق.

2- «م»: نسخه شماره 1030 كتابخانه اهدايى مشكاة، مصحّح و غير مورّخ كه نسخه‌اى بس معتبر است.

3- «چ»: نسخه طبع سنگى در حواشى «مبدأ و معاد» ص 340- 372 سال 1314 ه. ق.

[49] - مقدمه «الواردات» ص 19، «رسائل فلسفى» ص 46: مقدمه «تفسير» ج 1 ص 90، «يادنامه» ص 108.