مى‌فرمايد [10]: «خداوند دوست مى‌دارد آنان را كه پيكار مى‌كنند به صف در راه خدا»، و مى‌فرمايد [11]: «مى‌رزمند در راه خدا، پس مى‌كشند و كشته مى‌شوند».

و نشانه‌ى مرگ دوستى در انسان دورى گزيدن از وسائل دنيوى و روگردانى از انس گرفتن با مردمان و نفرت از شهوتها و بى‌اعتنائى به رسمهائى چون انس با اهل زمانه و رفتن به پيش حكام و سلاطين است و همچنين هم‌عنان نشدن با كم‌سالان و جوانان و در پى همنشينى آنان و ديگر افراد خوش‌گذران و بيكاره نبودن، و دورى از كسانى كه دلهاشان كشتگاه دنيادوستى و لذت‌جوئى در دنياست. چرا كه همعنانى چنين كسان ماندگار شدن در دنيا را پيش انسان شيرين نمايد و نسبت به مرگ ايجاد كينه كند.

و ديگر از نشانه‌ها تنهائى‌جوئى است و انس‌گيرى با مناجات خدا و كتاب او و توجه به تهجّد و غنيمت شمردن شب و صفائى كه در آن با بريده شدن انسان از مشاغل دست مى‌دهد. و كمترين مرتبه‌ى محبت لذت بردن از تنهائى با حبيب و عشق به مناجات با اوست، و اما آنكه خواب و يا همصحبتى با اغيار را از مناجات حبيب لذيذتر مى‌بيند چگونه ادعاى محبتش را باور توان داشت.

و در داستان «برخ»- همان برده‌ى سياهى كه موسى (ع) به‌وسيله‌ى او باران طلبيد- آمده است كه خداوند تعالى به موسى (ع) فرمود: «برخ مرا بنده‌ى خوبى است، جز اينكه عيبى دارد». موسى (ع) عرض كرد: «پروردگار من! عيب او چيست؟». فرمود: «نسيم درختان او را جالب مى‌نمايد، و بدان آرامش مى‌گيرد و كسى كه مرا دوست مى‌دارد به چيزى آرامش نگيرد».

پس نشانه‌ى محبت اين است كه تمامى عقل و فهم در لذت مناجات حبيب مستغرق گردد و با او انس گيرد، به‌طورى‌كه با تنهائى و مناجات و انديشه در بزرگى و جلال او همه‌ى غمها به فراموشى سپرده شود، و بلكه انس و دوستى‌

[10] - إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا. [سوره صف 61/ 4]

[11] - يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ. [سوره توبه 9/ 111]