دارد و ليكن ادعا چقدر آسان و واقعيت چه كمياب است.

پس انسان هنگام ادعاى محبت نبايد به فريب‌هاى شيطان گوش دهد و فريب‌كارى نفس را پذيرا گردد، تا آن را نيازموده و دليل و گواه ازو مطالبه ننموده باشد. چرا كه چون محبت در قلب جا گيرد، آثار آن بر ظواهر و اعضا آشكارا شود، همچون دود كه نشانه‌ى آتش باشد و ميوه‌ها كه ما را بر وجود درخت رهنما گردند.

اين نشانه‌ها بسيارند، ولى ما چندى از آنان را برشماريم تا افراد بتوانند به‌وسيله‌ى آنها درستى ادعاى محبت را از فريب‌كاريها و حيله‌گرى‌ها تشخيص دهند.

فصل [9] نشانه‌هاى دوستداران خداوند

از جمله نشانه‌ها دوست داشتن مرگ است، چرا كه راه وصول به لقاى حبيب مى‌باشد، و وقتى محب بداند كه مشاهده و لقاء جز با رفتن به منزلگاه دائمى امكان ندارد و آن هم تنها از راه مرگ ميسور است، به ناچار شوق به مرگ درو پيدا مى‌شود و سفر ازين منزلگاه به سراى محبوب برو سنگين نباشد.

و مرگ كليد رستگارى و درى است كه از آن به منزل محبوب جانها وارد توان گشت و خداوند دوست داشتن و آرزو نمودنش را نشانه‌ى محبت و ولايت خود قرار داده و شرط درستى ادعاى محبت خوانده است. و مى‌فرمايد [9]: «اى آنان كه به يهوديت گرويديد، اگر برين باوريد كه شما دوستان خدائيد نه ديگر مردمان، مرگ را آرزو كنيد- اگر راستگوئيد».

و همچنين تحمل درد كشته شدن در راهش را شرط درستى ادعاى آمادگى شهادت دانسته و در برابر مدعيانى كه مى‌گفتند «ما خدا را دوست داريم»

[9] - يا أَيُّهَا الَّذِينَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِياءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ. [سوره جمعه 62/ 6].