قدماى از عامه آيات مشتمل بر الفاظ نفس، وجه، عين، يد و ساق را از متشابهات مى‌دانند.

«تَعْلَمُ ما فِي نَفْسِي وَ لا أَعْلَمُ ما فِي نَفْسِكَ»، «يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ»، «إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ»، «فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ»، «يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ»، «يَوْمَ يُكْشَفُ عَنْ ساقٍ».

و نيز آياتى نظير: «عَلى‌ ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ» حتى آياتى كه مشعر يا صريح در قرب حق نسبت به اشياء است، چون از تعقل احاطه قيوميه حق و از نحوه تجلى و ظهور او در آيات آفاق و انفس و معيت قيومى او نسبت به حقايق وجوديه عاجزند و ندانسته‌اند كه حقيقت احدى وجود با همه خلايق، معيت قيوميه دارد و نيز چون اين غوطه‌وران در اوهام و قاطنان عالم ماده و منغمران در طبيعت، از قرب و بعد و معيت و فوق، قرب و بعد زمانى و مكانى و از فوقيت، فوقيت مكانى فهميده‌اند و كوچكترين ارتقايى از براى افكار آنان به ملكوت اعلى حاصل نشده است، در اين قبيل از الفاظ موجود در قرآن دچار تحير شده‌اند؛ رواياتى كه در مقام تفسير آيات صفات از ائمه شيعه وارد شده است، متضمن معانى لطيفه‌اى است كه اهل تحقيق و صاحبان ذوق را به حالت وجد مى‌آورد، اعراض از طريقه اهل بيت كه خداوند مسبب آن را لعنت نمايد، براى امت اسلام گران تمام شد.

در بيان جميع آيات صفات، رواياتى از اهل بيت نبوت وارد شده است كه بدون مجامله و تعصب از حيث متانت و دقت، عالى‌ترين تحقيقات فلسفى و عرفانى در مقابل اين روايات نمودى ندارد.

جمعى از مفسران از اين جماعت- عامه- در تفسير آيه‌ «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ» گفته‌اند: اى بالعلم، در حالتى كه علم حق عين ذات اوست و جميع اوصاف كماليه زائد بر حقيقت احدى حق تعالى نمى‌باشند.

در تفسير كريمه «و هو معكم أينما كنتم» و «هو اللّه فى السماوات و الأرض» و «هو الّذي فى السماء إله و فى الارض إله» گفته‌اند: و هو معكم اى بعلم و هو المعبود فى السماوات و الأرض و يا: يعلم ما فى السموات و الارض، در حالتى كه از اهل عصمت و طهارت يعنى ائمه شيعه عليهم السّلام حقايق و دقايق لطيفى در مقام تفسير اين قبيل از آيات نقل شده است.