فصل دوم در اشاره بمبدأ و معاد و آمدن از فطرت اولى و رسيدن بانجام و ذكر شب قدر و روز قيامت‌

مبدأ، فطرت اولى است و معاد عود بآن فطرت است، فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ‌ 1؛ كه اول خدا بود و هيچ نه، «كان اللّه و لم يكن معه شى‌ء» 2. پس خلق را از نيست هست گردانيده، وَ قَدْ خَلَقْتُكَ مِنْ قَبْلُ وَ لَمْ تَكُ شَيْئاً 3. و به آخر خلق نيست شوند و خدا هست بماند، كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌ 4. پس چنانكه هست شدن خلق بعد از نيستى مبدأ خلق است، نيست شدن بعد از هستى معادشان باشد. چه آمدن و رفتن چون مقابل يكديگرند هر يك عين ديگرى تواند بود، كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ‌ 5.

و از اين جاست كه بحكم مبدأ خدا بگويد و خلق جواب دهد، أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى‌ 6، و بحكم معاد خدا بگويد و هم خدا جواب دهد، لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ 7. و خلق چون اول از خدا وجود يافته‌اند و نبوده‌اند پس بآخر هست شده‌اند، پس وجود بخداى سپارند، إِنَّ إِلى‌ رَبِّكَ الرُّجْعى‌ 8