پس نيست شوند، كُلُّ شَيْ‌ءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ‌ 9، منه المبدأ و اليه المعاد. نيستى اول بهشتى است كه آدم در آنجا بود، اسْكُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ 10. و هستى بعد از نيستى آمدن بدنياست، اهْبِطُوا مِنْها جَمِيعاً 11. و نيستى دوم كه فناء در توحيد است بهشتى است كه معاد موحد آنجاست، ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‌ 12. آمدن از بهشت بدنيا توجه از كمال بنقصان است و بيفتادن از فطرت، و لا محاله صدور خلق از خالق جز بر اين نمط نتواند و رفتن از دنيا ببهشت توجه از نقصان بكمال است و رسيدن با فطرت، و لا محاله رجوع خلق با خالق جز بر اين نسق صورت نبندد، اللَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌ 13. پس اول نزول و هبوط است، و دويم عروج و صعود. اول افول نور، دوم طلوع نور، اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌ 14. باين سبب عبارت از مبدأ بشب كرده‌اند و آن شب قدر است و عبارت از معاد بروز و آن روز قيامت است، در شب قدر، تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ 15. در روز قيامت، تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ 16. و چون كمال مبدأ بمعاد است همچنانكه كمال شب بروز است و كمال روز بماه و كمال ماه بسال، پس اگر مبدأ شب قدر است معاد روز قيامت است و اگر شب قدر نسبت بماه دارد، لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ‌ 17. روز قيامت نسبت بسال دارد، يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّماءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ‌ 18. و بوجهى اگر مبدأ نسبت بروز دارد، «خمرت طينة آدم بيدى اربعون صباحا» 19. معاد نسبت بسال دارد كه، «ما بين النفختين اربعون عاما» 20 و اگر شب قدر بر هزار ماه تفصيل دارد، لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ 21 روز قيامت بقدر پنجاه هزار سال است،