إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ 1. در خبر است كه هر كه حسنه كند از آن حسنه فرشته در وجود آيد كه او را مثاب دارد، و هر كه سيئه كند از آن شيطانى در وجود آيد كه او را معذب دارد. و خود در قرآن ميفرمايد: إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ‌، نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ 2 و بمقابل آن، هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلى‌ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّياطِينُ، تَنَزَّلُ عَلى‌ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ‌ 3 و همچنين، وَ مَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَيِّضْ لَهُ شَيْطاناً فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ‌ 4. همين است كه بعبارت اهل دانش ملكه گفته‌اند و بعبارت اهل بينش ملك و شيطان، و مقصود از هر دو يكى باشد. و اگر نه مراد بقا و ثبات اين ملكات بودى بر خلود، ثواب و عقاب را بر اعمالى كه در زمان اندك كرده باشد وجهى نبودى؛ و لكن حديث «انما يخلد اهل الجنة فى الجنة و اهل النار بالنيات» 5 ثابت و وارد است. پس هر كه مثقال ذره نيكى كند يا بدى آن نيكى و بدى در كتاب مكتوب و مصور شود و مخلد و مؤبد بماند و چون پيش چشم ايشان دارند كه، وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ‌ 6.

كسانى كه ازو غافل شده باشند گويند: ما لِهذَا الْكِتابِ لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصاها وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً 7. و همچنين در اخبار بسيار آمده است كه از گفتن تسبيحى يا فعل حسنه حورى بيافرينند كه در بهشت جاودانى از آن تمتع مى‌يابند. و در ديگر جانب همچنين از سيئات گناهكاران اشخاصى آفرينند كه سبب محنت و عقوبت قومى شوند، چنانكه در قصه پسر نوح آمده است: إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ‌ 8 و در بنى اسرائيل، وَ لَقَدْ نَجَّيْنا بَنِي إِسْرائِيلَ مِنَ الْعَذابِ الْمُهِينِ. مِنْ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كانَ عالِياً مِنَ الْمُسْرِفِينَ‌ 9. در خبر است كه «خلق الكافر من ذنب المؤمن» 10 و امثال اين بسيار