فصل سيم در اشاره بهر دو جهان و ذكر مراتب مردم در اين جهان و در آن جهان‌

خداى تعالى را بحكم آنكه اول و آخر است او را دو عالم است:

يكى عالم خلق و ديگرى عالم امر، يكى عالم ملك و ديگر عالم ملكوت، يكى عالم غيب و ديگر عالم شهادت، كه اين محسوس است و آن معقول. و بحكم آنكه ظاهر و باطن است دو عالم است: يكى دنيا و يكى آخرت. يكى اين جهان، يكى [آن‌] جهان كه اين مبدأست و آن معاد. و خلق را چون گذر بر اين عالمهاست از دنيا بآخرت، از اين جهان بآن جهان، از خلق بامر، و از ملك بملكوت، و از شهادت بغيب رفتن ضرور است و انبياء را عليهم السلام باين سبب فرستاده‌اند تا ايشان را از عالمى بعالمى خوانند، چنانكه كتب منزله جمله بر آن مقرر است. پس دعوت نبى بانباء است و نباء آن عالمست كه خلق بآنجا ميروند، عَمَّ يَتَساءَلُونَ، عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ، الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ‌ 1. خلق در دنيا در برزخ‌اند و برزخ سديست ظلمانى ميان مبدأ و معاد، وَ مِنْ‌