پدران شيخ اهل فضل و دانش و داراى تأليفات بوده اند. جد دوم او شيخ ابوبكر احمد بن حسين از شاگردان سيد رضى، سيد مرتضى و شيخ طوسى است.
ابوالفتوح را مى توان يك فقيه، محدث، واعظ، مفسر و بالأخره استاد نثر پارسى دَرى و يكى از اعلام ادبيات زبان ملى ايران دانست.

۲. آرا و عقايد ديگران درباره شيخ

در اين قسمت به ديدگاه نويسندگان درباره ابوالفتوح رازى و منابع تاريخى آن اشاره مى كند و مى نويسد: مأخذ و منبع شناخت شيخ، ابتدا كتاب النقض نوشته عبدالجليل رازى قزوينى (متوفا در قرن ششم) و ديگرى فهرست نوشته شيخ منتجب الدين رازى (م ۵۸۵ ق) و سوم كتاب معالم العلما نوشته رشيد الدين ابو جعفر محمد بن على بن شهر آشوب (م ۵۸۸ ق) است. دو تن اخير، از شاگردان شيخ بوده اند و ترجمه نگاران سده هاى بعد، در معرفى شيخ از اين سه دانشمند سود برده اند.
مأخذ و منبع رجال و كتابشناسى، شرح حال شيخ را نقل مى كنند و تمامى دانشمندان، شيخ را به فضل و دانش بسيار ستوده و كتاب تفسيرش را داراى فوايد بسيار و مشتمل بر علوم مختلف دانسته اند.

۳. زمان شيخ، تاريخ تأليف تفسير

در اين باره عسكر حقوقى مى نويسد: تاريخ دقيق ولادت شيخ روشن نيست. علامه قزوينى تاريخ تأليف تفسير را ميان سالهاى (۵۱۰ ـ ۵۵۶ ق) مى داند. وى بر آن است كه شيخ قطعاً پس از سال ۴۸۰ به دنيا نيامده و قطعاً تا سال ۵۲۵ در قيد حيات بوده است. دليل اين مدعا اين است كه ترجمه نگاران، شيخ را شاگرد ابو على، فرزند شيخ طوسى، مى دانند. وفات ابو على طوسى در حدود ۵۰۰ ق است و اگر شيخ در زمان شاگردى اين استاد، دست كم بيست سال داشته باشد، مى توان نتيجه گرفت كه يقيناً شيخ ابوالفتوح در سال ۴۸۰ ق به دنيا آمده بوده است.