و «ملائكه» را مرفوع دانسته اند از باب اسناد اين فعل به خداوند، و ابوبكر از عاصم با ضم تا و فتح نون (تُنَزل) خوانده است. [1]
نكته قابل توجه در بيان وجوه قرائات در تفسير ابوالفتوح آن است كه دليل اين اختلاف قرائات را بازگو مى كند و دليل معنايى و يا ادبى و تأثيرى را كه در جمله مى گذارد و تغيير در تفسير كلام به وجود مى آورد، شرح مى دهد. البته گاهى نكات تفسيرى را كه در قرائات نقل شده است، به عنوان قرائت مى آورد؛ چنان كه در آيه شريفه «النَّبِيُّ أَوْلى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ» (احزاب: آيه ۶) به نقل از عطا مى گويد: در قرائت ابن عباس آمده است: «النَّبِيُّ أَوْلى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ» ، و هو أب لهم؛ [2] در صورتى كه اين فراز اخير تفسير كلام است نه اختلاف قرائت؛ هر چند در اين قسمت مطالبى مى آورد كه همه آنها بر وجود تفسير دلالت مى كند، نه اختلاف قرائت.

اعجاز قرآن

فصل پنجم پايان نامه مذكور، درباره اعجاز قرآن از نظر ابوالفتوح رازى است. پژوهشگر گرامى، مسئله اعجاز را از صفحه ۱۱۵ تا ۱۴۶ در سيزده بخش زير توضيح و تبيين نموده است:
۱. معناى لغوى اعجاز؛ ۲. تعريف معجزه و بيان آن از منظر عالمان؛ ۳. تحدّى و هماوردطلبى؛ ۴. وجوه تحدى؛ ۵. تواتر تحدى و عجز متحدين؛ ۶. دلايل عجز افراد در آوردن مثل؛ ۷. فضاى نزول قرآن كريم و ارسال رسول اكرم؛ ۸. موارد تحدى در قرآن؛ ۹. چرا قرآن معجزه پيامبر خاتم گرديد؛ ۱۰. وجوه اعجاز؛ ۱۱. وجوه اعجاز در منظر ابوالفتوح؛ ۱۲. آيا مى توان برخى از وجوه اعجاز را مختص مردم عرب دانست؟ ۱۳. مصاديق برخى وجوه اعجاز قرآن كريم.

[1] روض الجنان، ج ۷، ص ۵۰.

[2] همان، ج ۱۵، ص ۳۴۷.