پژوهشگر گرامى فصل چهارم پايان نامه خود را به اين موضوع اختصاص داده است و در نظر دارد ديدگاه ابوالفتوح را در اين باره تبيين نمايد. بنابراين با انتخاب كردن پنج عنوان مشهور قرآن كه در قرآن مجيد هم به آنها اشاره شده، ذيل چهارده بخش، به بررسى آرا و نظريات قرآن پژوهان و همچنين ديدگاههاى ابوالفتوح رازى پرداخته است. اين عناوين عبارت اند از: ۱. قرآن؛ ۲. واژه شناسى قرآن؛ ۳. معانى اصطلاحى قرآن؛ ۴. فرقان؛ ۵. وجه تسميه قرآن به فرقان؛ ۶. كتاب؛ ۷. وجه تسميه قرآن به كتاب؛ ۸. كتاب در قرآن؛ ۹. ذكر؛ ۱۰. وجه تسميه قرآن به ذكر؛ ۱۱. ذكر در قرآن؛ ۱۲. تنزيل؛ ۱۳. معناى تنزيل در منظر لغويان و مفسران؛ ۱۴. فرق بين انزال و تنزيل.
نگارنده در مقدمه اين بحث، برخى نظريات را درباره تعداد نامهاى به كار رفته در قرآن نقل نموده؛ از جمله ديدگاه ابوالفتوح را بيان داشته است كه ايشان در مقدمه تفسير خويش در فصل چهارم با عنوان: «نامهاى قرآن و معانى آن» چهل و دو نام براى اين كتاب آسمانى گزارش كرده است و درباره برخى از آنها توضيحاتى آورده و درباره برخى ديگر تنها به ذكر آياتى كه شامل آن نام مى باشد، بسنده كرده است، به جز چهار نام كه ذكر نكرده كه در كدام آيه نام آنها آمده است (عجب، عصمت، سراج، منير). [1]
ابوالفتوح در پايان اين فصل در بيان علت اين نامگذاريها از سوى خداوند، چنين توضيح مى دهد:
«قديم (جل جلاله) از عظم شأن قرآن و كثرت منافع خلق در او، اين كتاب را به چندين نامهاى شريفه برخواند تا تنبيه باشد خلقان را به رفعت و منزلت و جلالت قدر او». [2]

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۶.

[2] همان، ص ۹.