مى خواهد ارتباط برقرار كند. در روايات به برخى حالات پيامبر در اين مورد اشاره شده است. ابوالفتوح رازى در ذيل آيه پنجم سوره مزمل: «إِنّا سَنُلْقِي عَلَيْكَ قَوْلاً ثَقِيلاً» مى نويسد:
«حارث بن هشام رسول صلى الله عليه و آله را پرسيد كه وحى چون آيد به تو؟ فرمود: اوقاتى چنان باشد كه آواز جرس و آن بر من سخت و گران بود...». [1]
چگونگى وحى غير مستقيم: جبرئيل كه واسطه بين پيامبر و خدا بوده؛ آيات را مى آورده و پيامبر با تمام روح و روان خود وحى را دريافت مى كرده و چشم و گوش ظاهرى در اين امر دخالتى نداشته؛ چرا كه اگر جز اين بود، مى بايد مردم ديگر از نزول جبرئيل آگاه مى شدند.
آنچه از روايات نزول غير مستقيم برداشت مى شود، اين است كه اين گونه از وحى به دشوارى و سختى نوع اول نبوده كه شيخ ابوالفتوح رازى ذيل آيات ۱۹۲ تا ۱۹۴ سوره شعرا اشاره اى به آن كرده است. [2]

اسامى قرآن

هر چند كه خداوند تعالى از كتاب خويش با عناوين گوناگون ياد مى كند، اما از همان صدر اسلام و نضج و استحكام اين دين، آيات اين كتاب آسمانى، از سوى پيامبر صلى الله عليه و آلهو پيروانش به «قرآن» نام گرفت و امروزه نيز نزد مسلمانان و غير مسلمانان به همين نام شناخته مى شود و هيچ اختلافى نيست؛ ولى آنچه از ديرباز در اين باره بين مفسران و قرآن پژوهان همواره مورد اختلاف بوده، اين پرسش بوده كه آيا اين عناوين به كار رفته در قرآن، نامهاى ديگر قرآن است يا اوصاف آن است؟ و يا برخى نام، و برخى ديگر وصف قرآن است؟

[1] روح الجنان، ج ۱۱، ص ۲۹۹.

[2] همان، ج ۸، ص ۳۶۰ ـ ۳۶۱.