بلاغت، تفسير و تفصيل قصص قرآنى و... به اين عرصه، دانش تفسير رنگ ديگرى به خود گرفت. شيخ ابوالفتوح به عنوان مفسّر، به دانش فقه، حديث، اخبار، و ديگر علوم قرآنى، مجهّز بود. از همين رو، در خلال تفسير، مسائل فقهى ـ به شيوه فقهاى اماميه ـ علاوه بر كتاب و سنّت، از احاديث و اخبار ائمه و علما و محدّثان شيعى بهره مى گيرد.
وى در ضمن طرح مسائل فقهى و تحليل و تجزيه آنها، به ردّ عقايد مخالفان و اثبات و تأييد آراى فقهاى شيعى ـ با استناد به آيات و احاديث ـ مى پردازد. به همين سبب، تفسير عظيم او خزانه احاديث نبوى و علوى امامى است. حدود دو هزار حديث به عربى يا ترجمه فارسى، در متن روض الجنان خوش نشسته است. وى از احاديث نبوى و كلام ائمه، بهره هاى بسيار برده و تفسير خويش را به اقوال آن بزرگان مزيّن و مستند ساخته است. علّت اين امر، تأييد و تأكيد بر قول يا نظرى است تا كار را به بهترين و كامل ترين شكل ممكن به انجام رسانده باشد. وى با اعتقاد به طبرى، از او احاديثى نقل كرده و او را مورد اعتماد و ثقه دانسته است؛ چنان كه از وى با عنوان «امام اصحاب الحديث» ياد مى كند. [1]

پرداختن به مباحث كلامى

ابوالفتوح در شيوه تفسيرى خود به طرح مباحث كلامى نيز عنايت داشته است. وى در بيان مسائل كلامى، راهى ميانه گزيده است. بدين سبب، در طرح مباحث كلامى از مرحله تفسير فراتر نمى رود و در حدّ رفع تشكيك و شبهات و حلّ مجادلات به دانش كلام مى پردازد. مفسّر ميانه در تبيين مفاهيم عميق آيات ـ به مدد علم كلام ـ بايد به آنچه از نظر لفظ قرآن مستفاد مى گردد، اكتفا كند و اگر دو آيه در ظاهر متناقض به

[1] روح الجنان، ج ۴، ص ۲۴۶.