از اين رو، اگر در ترجمه آيات قرآنى تفسير روض الجنان نسبت به ترجمه تفسير طبرى، افزودنيها و كاستيهايى ديده مى شود، علّت اصلى به پسند مترجم و انتخاب او در گزينش كلمات مربوط مى شود...». [1]
چند نمونه از تفاوتهاى ترجمه تفسير طبرى و تفسير روض الجنان را يادآور مى شويم تا به اين نكته پى ببريم كه ابوالفتوح نيز همانند ميبدى در كار ترجمه، از خود دقايق و ظرايفى نشان مى دهد تا او را صرفاً يك مقلّد بى چون و چرا نپندارند. به نمونه هاى زير توجه كنيد:
۱. «ثُمَّ اسْتَوى إِلَى السَّماءِ...» (فصلت / ۱۱).
ترجمه طبرى: «باز آهنگ كرد سوى آسمان و وى دودى بود. گفت آن را و زمين را كه بيابيد به خوش منشى و يا بِدُشخوارى». [2]
روض الجنان: «پس قصد كرد به آسمان و آن دودى بود، گفت آن را و زمين را كه بيايى به طاعت يا به كراهت». [3]
اين اختلاف در حالى است كه ابوالفتوح اصرارى بر آوردن كلمات فارسى ندارد. در همين اصلاحات انجام شده، او از سه واژه تازى «قصد، طاعت، كراهت» در برابر صورتهاى فارسى آنها استفاده كرده است. در حقيقت، ابوالفتوح نمى خواهد معنا را فداى لفظ و ترجمه لفظ به لفظ كند.
۲. «فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ...» (فصلت / ۱۲).
ترجمه تفسير طبرى: «بگزارد آن هفت آسمان اندر دو روز. وحى كرد اندر هر آسمانى فرمان او، بياراستيم آسمان اين جهان به چراغها و نگاه داشتن، آن است اندازه خداى بى همتا و دانا». [4]

[1] يادنامه طبرى، ص ۳۱۱ ـ ۳۱۲.

[2] ترجمه تفسير طبرى، ج ۶، ص ۱۶۱۸.

[3] روض الجنان، ج ۱۶، ص ۵۵.

[4] ترجمه تفسير طبرى، ج ۶، ص ۱۶۱۸.