در بحثى نيز كه در باب قرآن و ترجمه قرآن است، نمونه اى از اين استقلال معنايى و ظرافت خاص مفهومى را از واژگان قرآن از كتاب كليّات سبك شناسى ذكر مى كنيم: ظرفيت معنايى ويژه دو واژه «انسان و بشر» و مفهوم مستقل هر كدام در قرآن كريم مشخص شده و هر كدام دقيقاً در جاى خاص خود به كار رفته است، در برخى كتب اصولى آمده است كه در لفظ «انسان» در قرآن مجيد جنبه ملكوتى، و در لفظ «بشر» كه ظاهراً مترادف انسان است، جنبه حيوانى اشرف مخلوقات لحاظ شده است. بنابراين در آيه «خَلَقَ الاْءِنْسانَ * عَلَّمَهُ الْبَيانَ» [1] كه در مقام ستايش است، نمى توان «بشر» را جايگزين «انسان» كرد و در آيه «قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ» [2] نيز كه در مقام تحقير است، نمى توان واژه انسان را جانشين لفظ «بشر» كرد؛ زيرا از بلاغت كلام مى كاهد.
در نمونه ديگرى كه ذكر مى كنيم، تعداد گزينه ها قابل توجه است. در اين ميان هر گزينه، اگرچه ظاهراً مترادف بقيه است امّا كاربرد آن در جايها و موقعيتهاى مختلف و كاركرد آن در گزينشهاى خاص كاملاً متفاوت و مستقل از ديگرى است:

-

[1] رحمن (۵۶): آيات ۳ و ۴.

[2] كهف (۱۸): آيه ۱۱۰.