كردند. بهترين نمونه هاى اين برابرگذاريها و واژه سازيها را در مجموعه هاى ارزشمندى با عنوان فرهنگنامه هاى ويژه قرآنى ـ كه مختصّ ترجمه الفاظ و مفردات قرآن اند ـ مى توان يافت.
اين دقت و وسواس، اگرچه نتيجه مثبتى داشت و موجب اعتلاى زبان فارسى و پويايى آن شد، گاهى باعث اختلال در فهم مفهوم آيه و يا بخشى از آن مى شد. اين بدفهميها يا كژفهميها چه بسا كه موجب ابهام در معنى و نافهمى متن گشتند و از نقاط ضعف ترجمه لفظى به شمار آمدند.
حاصل سخن آنكه اگر دقت نظر و وسواس در انتخاب برابر درست و جانشين دقيق يك واژه در حين ترجمه يك متن، معقول و علمى باشد، كارى هنرى و مستحسن خواهد بود؛ اما اگر واژه با وسواس غير علمى و تعصّب افراطى گزينش شود و موجب ابهام و كژتابى گردد، كارى ناپسند و فاسد كننده معنا است.

ترجمه و پيوند آن با زبان و زبان شناسى

ترجمه، دانشى است كه از يك سو با ادبيات و از سوى ديگر، با زبان و دانش زبان شناسى در پيوند است. از ديدگاه زبان شناسى، نويسنده آزاد است تا در محور جانشينى دست به گزينشهاى هدف دارى بزند. در اين جمله: «من بچه ام را دوست دارم»، مى توان واژه هاىِ: فرزند، كودك، طفل، پسر و يا دختر را جانشينِ «بچه» كرد. با توجه به اينكه در سبك شناسى بحث مترادف منتفى است و بين لغات به ظاهر مترادف هم به هر حال اختلافات ظريف معنايى وجود دارد، هر گزينشى بايد مبيّن هدفى يا نشانگر سبكى باشد؛ مثلاً در غزلهاى حافظ واژه «نرگس» هميشه به صورت مجازى و استعارى در معناى چشم به كار رفته است و اين كاربرد از چنان بسامد بالايى برخوردار است كه از «نرگسِ حافظ» جز «چشم» انتظار معنى ديگرى نمى رود. اين كاربرد نشانگر ويژگى سبك حافظ است.