به نظر شيخ شفاعت، طلب اسقاط مضرت از كسى است؛ به طورى كه اگر شفاعت نبود، آن ضرر به آل او مى رسيد و دليل آن هم اين است كه در عرف شفاعت در حق كسانى به كار مى رود كه مستحق كشته شدن و عذاب هستند. [1]

رجعت

ابوالفتوح اعتقاد به رجعت را نيز مانند ساير اعتقادات ديگر شيعى مى پذيرد و ذيل آيه ۹۴ سوره انبيا حديثى از امام باقر عليه السلام مبنى بر صحت استدلال به آن آيه بر رجعت نقل مى كند و مى افزايد كه امام صادق عليه السلام فرموده است كه در رجعت، تنها مؤمنان و كافران خالص باز مى گردند... . [2]

جايگاه اشارات عرفانى

در تفسير شيخ گاهى مطالبى از زبان عرفا وارد شده است. البته تفسير وى را نمى توان تفسيرى به مشرب و مذاق عارفان و صوفيان تلقى كرد؛ اما همين اشاراتى كه به مناسباتى ذيل پاره اى از آيات وجود دارد، لطف سخن و حلاوت مطلب را افزون ساخته است. [3]
شيخ ابوالفتوح مطالب عرفانى را بيشتر با عبارت «اهل اشارت گفتند» بيان مى كند و گاهى نيز به نام عارفان اشاره مى كند كه از جمله مى توان ذوالنون مصرى، ابوبكر شبلى، فضيل عياض و يحيى بن معاذ را نام برد.
شيخ اين اشارات را اغلب در چند سطر به اختصار آورده، اما گاهى نيز اين مطالب دو يا سه صفحه پى در پى را به خود اختصاص داده است. وى در اين ميان از خود

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۱۱۱.

[2] همان، ج ۳، ص ۵۷۲.

[3] تحقيق در تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۱۳۶ ـ ۱۳۷.