از دلايل ديگر او بر حدوث قرآن، اين است كه قرآن مُنْزَل است و «آنكه منزل باشد، قديم نبود و نزول بر قديم روا نباشد». [1]
همچنين سخن گفتن خداوند با حضرت موسى عليه السلام را دليل بر حدوث كلام الهى مى داند؛ زيرا «آن را كه وقت وجود و حدوث معلوم باشد، قديم نبود...». [2]
از دلايل ديگر حدوث قرآن، «تمام شدن كلمه ربّ» [3] و «نزول قرآن به زبان عربى» است. [4]

اكتساب معارف

اصحاب معارف منكر وجوب و برهان در معارف اكتسابى اند؛ ابوالفتوح در بطلان مذهب آنان، مطالبى آورده است كه به برخى اشاره مى كنيم:
«وَ إِنْ يُهْلِكُونَ إِلاّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ» [5] «در آيه دليل است بر اصحاب معارف؛ براى آنكه خداى گفت: ايشان خود را در هلاك، كه عقاب دوزخ است، نهاده اند و نمى دانند. اگر معارف ايشان ضرورى نبود، خداى تعالى نگفتى كه نمى دانند». [6]
وى در جاى ديگرى هم مى گويد:
« «إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ إِنْ هُمْ إِلاّ يَخْرُصُونَ» [7] در آيه دليل است بر بطلان قول اصحاب معارف؛ براى آنكه حق تعالى گفت ايشان تابع گمان اند و علم، به خلاف ظن باشد». [8]

عدل

محور بحث عدل، مسئله جبر و تفويض است و سخن شيخ در اين زمينه، ذيل چند

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۱۰۰.

[2] همان، ج ۲، ص ۷۹.

[3] همان، ص ۳۲۸.

[4] همان، ج ۳، ص ۱۰۷؛ ج ۵، ص ۲.

[5] انعام (۶): آيه ۲۶.

[6] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۲، ص ۲۶۵.

[7] انعام (۶): آيه ۱۱۶.

[8] همان، ص ۳۲۹.