شريف است؛ مثلاً ابوالفتوح در تفسير آيه: «وَ أُمَّهاتُكُمُ اللاّتِي أَرْضَعْنَكُمْ» ، با استناد به برخى روايات از عنوان مادر رضاعى به خواهر رضاعى حكم را توسعه مى دهد و مى گويد اين مسئله به دليل كلام معصوم كه فرموده است: «يحرم من الرضاع ما يحرم من النسب». [1]
۱۰. يكى از بخشهاى مورد اهتمام رازى در آغاز هر سوره، پس از ذكر فضيلت سوره، بحث مكى و مدنى بودن سوره و آيات استثنايى آن است. در اين بخش گاه به روايات استناد مى كند؛ به عنوان نمونه در اثبات مكى بودن سوره حمد، از اميرمؤمنان على عليه السلام، روايت مى كند كه سوره فاتحه در مكه و از زير عرش الهى نازل شده است. [2]

صحابه و ارزش گفتار آنان

ابوالفتوح در تفسير خويش گفته هاى صحابه، تابعان و ديگر مفسران را فراوان نقل كرده است، اما آنها را مطلقاً حجت نمى داند؛ بلكه زمانى در فهم بهتر آيه از اقوال آنان بهره جسته، گاهى نيز نظر آنان را نقد كرده و پاره اى از اقوال را هم تنها به عنوان نقل يك نظر تفسيرى ـ بدون پذيرش و رد آن ـ در تفسير خود آورده است. آنچه قابل توجه است اينكه بخشى از مأثورات تفسيرى خود را به نقل از صحابه اختصاص داده است و اين گرايش از ويژگيهاى ممتاز ابوالفتوح است كه براى فهم آيه به درك آنان استناد مى كند يا با اين استدلال كه تفسير آنان ممكن است از آموزه هاى پيامبر اخذ شده باشد، اهميت مى دهد؛ هرچند اگر در جايى با مبانى ناسازگار باشد، نمى پذيرد.

روش تنظيم مباحث روض الجنان

ابوالفتوح تفسير خود را با مقدمه اى آغاز كرده و در آن علوم مورد نياز مفسر را اين گونه برشمرده است: علم ادب كه شامل لغت، نحو، تصريف، بلاغت و صنعت شعر

[1] روض الجنان، ج ۵، ص ۳۰۶.

[2] همان، ج ۱، ص ۳۴.