بسيار زيبا و منقح، به تصحيح دكتر محمدجعفر ياحقى و دكتر محمدمهدى ناصح كه در بيست جلد عرضه شده است.
قاضى نوراللّه شوشترى اين تفسير را در وثاقت تحرير و عذوبت تقرير بى نظير مى شمارد [1] و استاد مطهرى آن را از معروف ترين و غنى ترين تفاسير شيعه به زبان فارسى معرفى مى كند. [2]
جانبدارى از مبانى تشيع و اهل بيت به ويژه اميرالمؤمنين على عليه السلام از ويژگيهاى بارز تفسير ابوالفتوح است. او بيش از صد بار در دفاع از اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آلهقلم فرسايى كرده كه بيش از نيمى از آن درباره اميرالمؤمنين عليه السلام، فضايل وى و اثبات امامت او است؛ براى نمونه در مورد ارث بردن حضرت فاطمه عليهاالسلام از پيامبر صلى الله عليه و آلهمى نويسد:
«دو آيت دليل است بر آنكه فاطمه عليهاالسلام وارث رسول خدا بود و مستحق ميراث او بود، فى عموم قوله تعالى: «يُوصِيكُمُ اللّهُ فِي أَوْلادِكُمْ» ؛ چه اتفاق است كه اول مخاطب به خطاب قرآن، رسول عليه السلام است و همچنين اول مأمور و منهى اوست به اوامر و نواهى قرآن، و فى قوله تعالى: «وَ إِنْ كانَتْ واحِدَةً فَلَهَا النِّصْفُ» او داخل باشد در عموم هر دو آيه و تخصيص عموم به خبر واحد روا نبود... و آنكه دعوى كردند كه رسول عليه السلامگفت: نحن معاشر الأنبياء لا نورث، خبر واحد است، اگر تسليم كنيم و به او تخصيص قرآن نشايد كرد». [3]
ابوالفتوح اعتماد بر روايت غير معصومان عليهم السلام را مطلقاً جايز نمى داند و با گنجاندن روايات ضعيف و اسرائيليات در تفسير خويش، گاهى آنها را نقد كرده است

[1] مجالس المؤمنين، ص ۲۱۱.

[2] خدمات متقابل اسلام و ايران، شهيد مطهرى، ص ۴۵۹.

[3] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۷۳۴.