چنين كارى دهد. يكى از روشهايى كه مى تواند تأثير به سزايى در اعمال و اخلاق انسان داشته باشد، ذكر سرگذشتها و قصه هاى ديگران است.
با توجه به اين نكته مى گوييم هدف اصلى قرآن [1] ، هدايت انسان است و اين هدايت امرى است درونى؛ يعنى تا انسان خودش با تمام وجود هدايت نخواهد، ديگران براى هدايت او نمى توانند كارى كنند. بنابراين بايد حس درونى انسان تحريك شود تا قابل هدايت شود و لازمه آن اين است كه انسان خواسته يا ناخواسته در شرايط خاص قرار گيرد تا حس درونى او آماده پذيرش هدايت الهى شود. يكى از اين شرايط قرار گرفتن در فضايى خاص تاريخى و ذكر تجربه پيشينيان است؛ به عنوان مثال آن طور كه ديدن گذشتگان قدرت تأثير دارد، هيچ واعظى نمى تواند انسان را تحت تأثير قرار دهد.
يكى از امورى كه به طور غير مستقيم انسان را تحت تأثير قرار مى دهد، شنيدن داستان است؛ زيرا در داستان امر و نهى وجود ندارد و براى شنونده ظاهراً نه تنها باعث رنجش خاطر او نمى شود؛ بلكه مى تواند باعث رفع خستگى او شود. داستان گذشتگان از مواردى است كه قدرت جاذبه زيادى دارد، خصوصاً اگر با زبان ساده و روان گفته شود. قصه گو مى تواند همه اهداف و ديدگاه ها و خواسته هاى خود را در قالب داستان به مخاطب القا كند.
تاريخ قصص از زمان خلقت آدم شروع و سپس در كتب آسمانى اديان قبل از اسلام به بيان قصص اهتمام ورزيده شده است؛ به طورى كه عمده مطالب در تورات و انجيل، داستانهاى مربوط به خلقت آدم و سرگذشت انبياى الهى و شرح مخالفت با آنان مى باشد. [2]

[1] {Q} «ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ» {/Q} . بقره (۲): آيه ۲.

[2] ر.ك: عهد عتيق و تورات، ص ۳۳۲ به بعد. انجيل نيز با داستان عيسى عليه السلام شروع شده و در لابه لاى مباحث، داستانهاى بسيارى در مورد پيامبران آمده است.