شيوه اى كه ويژه اين كتاب است، مفرد آوردن جمع مخاطب است كه در ساير كتب اين دوره گاه به گاه با آن روبه رو مى شويم...». [1]
از جهت شيوه نثر، چون تفسير ابوالفتوح رازى در نيمه اول قرن ششم هجرى نگاشته شده است، دنباله شكوفايى نثر مرسل و ساده است كه در قرن چهارم و پنجم هجرى رواج داشته و قابوسنامه و ديگر كتب اين دوره بدان سبك نوشته شده است.
در هر صورت نثر تفسير ابوالفتوح نثرى است كه هم الفاظ ساده و روان در آن به كار رفته و هم الفاظ پيچيده، هم از نثر مرسل استفاده شده و هم از نثر مسجع و متكلف، و اين نثرى است كه مى توان آن را نثر بينابين نثر مرسل و مسجع ناميد. [2]
ابوالفتوح رازى در مقام بيان شواهد از اشعار فارسى و عربى زياد استفاده نموده است كه بيان اين اشعار فوايد زيادى در بر دارد. در اشعار عربى، گاه از اشعار ائمه اطهار عليهم السلاممخصوصاً امام على عليه السلام بهره برده است [3] كه اين خود علاوه بر اينكه باعث غناى بحث شده، موجب حفظ سخنان ارزشمند آنان گرديده است.

[1] سبك شناسى، ج ۲، ص ۳۹۲.

[2] گزينه روض الجنان، ص ۱۷.

[3] به دو نمونه از مطلع اشعار ائمه عليهم السلام اشاره مى شود: على عليه السلام فرمود: يا حارث همدان من يَمُت يرنى مـن مؤمـن أو منـافق قبــلا امام صادق عليه السلام فرمود: فى الأصل كنار نجوماً يستضاء بنا و فى البـريــة نحـن اليـوم برهـان ر.ك: روض الجنان، ج ۱۸، ص ۱۵۲ و ۳۰۰.