شيعه، بيشترين رساله ها و كتابها درباره اين تفسير بزرگ و مهم فارسى نگارش يافته است. البته در حوزه بيرون از ايران و به زبان عربى نسبت به برخى تفسيرهاى اهل سنت آثار فراوانى داريم، اما در ايران و به زبان فارسى و تفسيرهاى شيعى و درباره تفاسير پيشينيان، بيشترين آثار پژوهشى به ابوالفتوح رازى اختصاص يافته است. اهميت اين تفسير در نزد دانشيان از جنبه هاى مختلفى است؛ مثلاً كسان بسيارى نه به لحاظ تفسيرى و اينكه در شرح كتاب مقدس نگاشته شده، بلكه به عنوان متن ادبى بر جاى مانده از قرن ششم سخن گفته و به عنوان ميراثى خطير و عظيم در زبان فارسى كه دقايق و ظرايف نحوى و واژگانى آن گوى سبقت را از هم قطاران خود ربوده، ياد كرده و در پاسداشت فرهنگ ملى كشور و از بابت بسط و اعتلاى زبان فارسى از اين تفسير سخن گفته اند و ويژگيهاى آن را برشمرده و كوششهاى زبانى و ادبى او را ستوده اند. كسانى ديگر، مباحث اعتقادى و كلامى اين تفسير را به لحاظ اينكه نخستين تفسير فارسى شيعى است و كلام شيعه را در جاى جاى تفسير به صورت گسترده مطرح ساخته، پرداخته اند، و همين طور ابعاد ديگرى از تفسير.
از اينجا است كه مى توان اهتمام تفسير پژوهان را درباره شناخت و معرفى اين كتاب را دريافت. نگاهى به تعداد چاپها و تصحيحهاى اين تفسير، معرفى نسخه ها و نگارش مقالات و كتابهاى آن، نشان مى دهد اين تفسير چه پهنه گسترده فرهنگى را به خود اختصاص داده است، به عنوان نمونه پس از آمدن صنعت چاپ به ايران، تفسير ابوالفتوح رازى از نخستين تفسيرهايى است كه چاپ شده است. نخست تنى چند از فضلا از آن جمله ملك الشعراى صبورى از روى نسخه هاى خطى در سال ۱۳۰۷ و ۱۳۰۹ در سه مجلد براى كتابخانه سلطنتى فراهم آورده و در سال ۱۳۲۰ با تصحيح و حواشى مهدى الهى قمشه اى و در سال ۱۳۸۲ق با تصحيح ميرزا ابوالحسن شعرانى در ۱۲ مجلد و اخيراً در ۲۰ مجلد توسط بنياد پژوهشهاى آستان قدس رضوى اثرى تحقيقى از تفسير ارائه داده اند.