شيخ ابوالفتوح رازى در بخش ترجمه آيات، به روش قدما و به شيوه سنتى خود را محدود به معناى الفاظ و مقيد به حفظ و رعايت نظم اركان جمله عربى و آيه قرآنى كرده است. در مقايسه با دو تفسير ديگر منثور فارسى، يعنى ترجمه طبرى و ترجمه ميبدى، روض الجنان جايگاه ميانه اى دارد و پخته تر از آن و تا حدودى محدودتر و محتاط تر است. حفظ حرمت و احتياط در ترجمه و برابرسازى لغات قرآنى با پارسى آن باعث مى شود ساختار جملات از هنجار فارسى كناره گيرد و به ساختار نحوى زبان تازى نزديك شود. اين شيوه، كه ترجمه تحت اللفظى ناميده مى شود، موجب نارسايى معنا و انحراف زبان از حالت طبيعى مى شود و غايت و مقصود از ترجمه را بيان نمى دارد؛ به عنوان مثال در ترجمه آيه «فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا قَوْلاً غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ» [1] آمده است: «بدل كردند آنان كه بيداد كردند سخن كه گفته بودند فرو مى فرستاديم بر آنان كه بيداد كردند عذابى از آسمان به آن نافرمانى كردند». [2]
اهميت تفسير ابوالفتوح در واكنش معقولى است كه به روايات و اخبار برگرفته از تفاسير مقدم خويش چون طبرى، از خود نشان مى دهد. وى به نقد و حتى ردّ برخى اخبار مندرج در تفسير طبرى مى پردازد و از پذيرش خرافه ها سرباز مى زند. بر اين اساس، رازى را نه مفسرى عامى مشرب و قصه پرداز توان ناميد و نه عالم و عارفى احساساتى و توجيه گرا. او سعى نمى كند براى تحريك ذائقه باطل و اشتهاى قاتل خوانندگان و مخاطبان قصه خوان يا به قصد فرو نشاندن عطش سيرى ناپذير افسانه خواهان، دست به مسامره بزند. او با روحيه اى منطقى، اخبار و حكايات رسيده را از صافى شرع ـ قرآن و روايات مستند ـ و عقل مى گذراند. البته بايد اعتراف كرد كه ابوالفتوح اين روش خود را در عصرى انجام مى دهد كه هنوز

[1] بقره (۲): آيه ۵۷.

[2] . تفسير ابوالفتوح رازى، چاپ شعرانى، ج ۱، ص ۲۰۰.