گفتم: اى كنيز خدا! اين مرد كيست كه از دنيا رفته؟ گفت: جوانى خداى ترس از فرزندان رسول اللّه در حال و هواى مناجات با خالق خويش بود. ديشب مردى از اينجا بگذشت، آيه اى از قرآن بخواند. او به افتاد و بعد از ساعتى اضطراب جان داد. من گفتم: طوبى له؛ خوشا به حال او. چنين باشند اوليا و دوستان خداوند». [1]
منصور عمار هم گويد: در مسجدى شدم، جوانى را ديدم نماز مى كرد با خشوع و خضوع و تضرّع و گريه. با خود گفتم: از اين مرد بوى آشنايان مى آيد. چون سلام نماز بداد، پيش رفتم و گفتم: هيچ مى دانى كه خداى را در دوزخ وادى اى است به نام لظى [2] نزّاعةً لِلشّوى؟ [3] گفت: نعره اى بزد و به افتاد و بى هوش شد. چون به هوش آمد، گفت: زيادش كن. گفتم: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً وَقُودُهَا النّاسُ وَ الْحِجارَةُ» [4] ـ الآية. نعره اى بزد و جان بداد. من جامه از سينه او دور كردم، ديدم به خطى روشن بر سينه او نوشته بود: «فَهُوَ فِي عِيشَةٍ راضِيَةٍ * فِي جَنَّةٍ عالِيَةٍ * قُطُوفُها دانِيَةٌ» . [5]
به كار او قيام كردم تا او را دفن كردند. خوابش را ديدم كه تاجى بر سر نهاده و حلّه بهشتى پوشيده. به او گفتم: «ما فَعَلَ اللّه بك؛ خدا با تو چه كرد؟ گفت: مرا به درجه شهيدان بدر برسانيد و حتى بيشتر از آنها عظمت به من دادند. گفتم: چرا؟ گفت: «لأنَّهم قتلوا بسيوف الكفّار و قُتِلتُ بسيف الملك الغفّار؛ براى آنكه ايشان به شمشير كفار كشته شدند و من به شمشير ملك غفّار. پس شهادت من بهتر از شهادت آنان بود». [6]
آرى، عاشقِ اللّه و شهيد عشق دوست، به تيغ مژگان يار كشته مى شود و در او ذوب

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۱۶۵.

[2] زبانه آتش.

[3] كنده اى است پوست سرشان را. معارج (۷۰): آيه ۱۷.

[4] تحريم (۶۶): آيه ۶.

[5] حاقه (۶۹): آيات ۲۲ ـ ۲۴.

[6] روض الجنان، ج ۱، ص ۱۶۶ ـ ۱۶۷.