ظرايف و طرايف املايى

بررسى تفاسيرى چون روض الجنان و ديگر تفاسير منثور فارسى نشان از شيوه هاى نگارش در عهد آنها دارد. اين شيوه ها را مى توان از ويژگيهاى آن دوران باز شناخت كه به مواردى چند از آن اشاره مى شود؛ مانند جدانويسى: «بليغ تر» (ج ۱، ص ۱۳۱) و جدا نوشتن اجزاى واژه هاى مركب مانند: چنان كه (چنانكه) (ج ۱، ص ۲۷) يا حذف «ه» و « ه» غير ملفوظ در كتابت؛ چون: حنجر (حنجره) (ج ۱۰، ص ۲۱۵)

مفردات، تركيبات و اصطلاحات ويژه

يكى از جنبه هاى سبك شناسى متون كهن پژوهش و بررسى كاربرد واژگان زيبا و قديمى است كه يا فراموش گرديده اند و يا دستخوش تغيير معنا و مفهوم شده اند. بررسى اين واژه ها از آن جهت اهميت دارد كه مى توان به سير تطور و تحول معانى واژگان پى برد؛ نمونه هايى از اين قبيل:
آبدست (وضو) (ج ۱۳، ص ۲۲)؛ آسمانه (سقف خانه) (ج ۱، ص ۱۴۴)
بچاردن (آماده كردن) (ج ۱، ص ۱۶۷)؛ فرمان يافتن (مردن) (ج ۱، ص ۱۵۸)؛ گلو گرفت (غم و اندوه) (ج ۱، ص ۲۷۳).

كاربرد زبان تازى در تفسير

همان گونه كه اشاره شد، روض الجنان مربوط به سده ششم هجرى است كه تازى نويسى مورد توجه بود. برخى محققان مى گويند در اين قرن، غلبه تازى بر پارسى چندان قوت گرفت كه نويسندگان از قدرت زبان فارسى نوميده شده بودند و همگى به نشر زبان عربى توجه داشتند و اگر به فارسى مى نوشتند، باز از حُليه هاى عربى بر آن زيور مى بستند. [1]
تحصيل در مدارسى كه دانشهاى دينى و ادبى را به زبان تازى عرضه مى كردند و

[1] سبك شناسى، ملك الشعراى بهار، ج ۲، ص ۳۶۴.