پيروى مى كند. به عنوان نمونه به مواردى چند اشاره مى گردد:
جمع بستن اسمهاى عربى و صفات تازى با «ان» فارسى: خلقان، مذكوران، مريضان، كافران، ملحدان (ج ۱، ص ۲۹؛ ج ۲، ص ۲۱۰...)
جمع بستن اسم جمادات با «ان»: شهران، گروهان، صورتان (ج ۱۵، ص ۳۷۰)
حفظ كردن و يا آوردن «ال» بر اساس عربى، حتى اسامى خاص و عَلَم؛ چون: خالد بن الوليد با لشگرى... (ج ۱، ص ۴۲) يا: ملك الروم نامه اى... (ج ۱، ص ۴۲)
با اينكه در فارسى امروز ديگر كسى در نقل قول و ذكر داستان الف و لامها را نمى آورد.
به كار بردن ضمير سوم شخص مفرد غايب (او ـ وى) براى غير ذى روح: «... هر خسارى كه در حق كافران بود، مراد از او كفر باشد». (ج ۱، ص ۱۱۷)
استفاده از ضمير منفصل شخصى در جايگاه نهاد به همراه شناسه آن (ج ۱، ص۱۳۴)
ساخت صفت مركب مرخّم (بدون وند): نماز كن. (ج ۱، ص ۱۶۳)
كاربرد «با» به معنى «به»: «كشتيها ديديم كه از آنجا با كنار مى آوردند». (ج ۱، ص ۱۴۳)، يا به معنى «به سوى»؛ مانند «چگونه كافر مى شود به خداى و شما مرده بودى، زنده كرد شما را پس بميراند شما، پس زنده كند شما را، پس با او برند شما را». (بقره: آيه ۲۸)، (ج ۱، ص ۱۸۴)
كاربرد نادرِ استفاده از حرف «و» به معنى «واو حاليه»: «چگونه كافر مى شوى به خداى و شما مرده بودى، زنده كرد شما را، پس بميراند شما را» (ج ۱، ص ۱۷۴)
البته موارد بسيارِ ديگرى چون: كاربرد حرف را، حروف استثنا، كاربرد وندها، اعداد معطوف، كاربردهاى ويژه فعل، از جمله ويژگيهاى دستورى روض الجنان است كه در برخى موارد منحصر به فرد است. موارد بررسى شده به دليل مفصل بودن در اين مختصر نمى گنجد و تنها به اشاره بسنده شد.