قرآنى به طور گسترده اى استفاده شده است. براى سنجش عيار سخن و طرز نگارش تفسيربايد به شناخت شيوه هاى واژه گزينى، برابرسازى وبازيگردانى آواها روى آورد.
نمونه هايى از كاربرد لغات و اصطلاحات كهن فارسى:
آبسان: افسان، سنگى كه بدان كارد تيز كنند (ج ۱۱، ص ۳۲۱)
افسردن: يخ زدن (ج ۹، ص ۳۶)
اوّل: يكشنبه (ج ۹، ص ۲۷۹)
اَهوَن: دوشنبه (ج ۹، ص ۲۷۹)
بَزمارود: گوشت پخته كه در نان پيچند (ج ۱۹، ص ۲۵۲)
بِلِسك: سيخ كباب (ج ۶، ص ۲۳۴)
دريده دوز: خياط (ج ۱، ص ۲۶۳)
مَسرَب: سوراخ، راه (ج ۱، ص ۱۰۷)
پيختن: چون مارى بر خود پيچيدن در تفسير آيه:
«يَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْكِتابِ» ؛ زبان در پيچند بر سبيل تحريف و تغيير و مراد به كتاب توريت است به اتفاق، و اصلِ «لى» بر پيختن باشد». (ج ۵۰، ص ۳۹۵)
خَرِ: لجن، گل سياه و رقيق، مطلق گل، ته نشين گل و لاى. در ترجمه آيه ۲۶ حجرات آمده است:
«بيافريديم آدم را از گل خشك و از خَرِى سالخورده». (ج ۱۱، ص ۳۰۴، ۳۲۱، ۳۲۳)
هوسپاس: از دو جزء تشكيل شده: «هو» و «اسپاس» يا «سپاس»، به معنى نيكو سپاسگزارنده، شاكر، قدردان و قدرشناس به كار رفته است.
در ترجمه شاكرٌ درآيه: «وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللّهَ شاكِرٌ عَلِيمٌ» . (بقره: آيه ۱۵۹) آورده است: «و هر كه بكند كارى خوب، خداى هوسپاس داناست». (ج ۲، ص ۲۵۲)

نمونه هايى از ويژگيهاى دستورى

ابوالفتوح با سبك ويژه قرن ششم كلمات را به كار مى گيرد و از قواعد خاص خود