برگردان كلام آسمانى منحصر نيست. از آنجا كه تفسير قرآن برخاسته از خاستگاه اسلام و قرآن، و خاص قوم عرب است، دانشهاى وابسته و بايسته آن نيز چون: فقه، كلام، حديث، قرائت، رجال، لغت، اشتقاق، صرف، نحو، بلاغت، بيان، شعر و مثل ريشه در زبان و فرهنگ اين قوم دارد. تفاسير غير عربى ـ و در اينجا فارسى ـ دانشهاى وابسته به تفسير را به خوبى آموختند و به آن نقش پارسى زدند. تحولات انجام گرفته در نثر فارسى هم در چگونگى تفسيرنويسى فارسى تأثير گذاشت و تفاسير خود مستندى است بر تحول و تطور نثر فارسى؛ به عبارت ديگر، اين تفاسير بازتاب و نماينده نثر دوران خود مى باشند و به خوبى شيوه نثر و پردازش و به كارگيرى واژگان و نكات دستورى آن عصر را نشان مى دهند. از اين رو، معرفى تفسير ابوالفتوح رازى سبك شناسى قرن ششم يا ويژگى سبك ادبى و نثرى را نشان مى دهد، به ويژه آنكه نثر مرسل در آن دوران در حال تكامل بود و پختگى آن موجب شد تا نثر مصنوع و مزين در حد ابتدايى و آغازين رواج يابد و تأليفات فارسى به جاى عربى فزونى يابد. در اين دوره رواج نثر صوفيانه، رواج كتب عرفانى و رواج منشآت و نامه هاى فارسى به جاى عربى از مهم ترين ويژگى نثر فارسى به حساب مى آيد. از اين رو، بررسى تفسير ابوالفتوح از اهميت و بايستگى خاصى برخوردار است. براى آشنايى با اين جايگاه و تاريخچه سبك شناسى لازم است تا جايگاه اين ضرورت مورد توجه قرار گيرد و دوره هايى كه نثر فارسى بر خود ديده، يادآورى شود و آن گاه ويژگيهايش برشمرده و جايگاه تفسير مشخص گردد. اميد است اين نوشته بتواند آشنايى با ويژگيهاى نثرى ابوالفتوح را به دست دهد.