احاديثى كه در شب معراج به واسطه جبرئيل بر پيامبر نازل گرديد، حديث قدسى است.
حديث را مى توان از جهت قوت و ضعف سند، به حَسَن و صحيح و ضعيف تقسيم كرد.
۲. علم الحديث علمى است كه در آن از چگونگى اتصال حديث به گوينده آن بحث مى كند؛ مثل اتصال و انقطاع سند.
۳. دراية الحديث علمى است كه درباره مفهوم الفاظ حديث بحث مى كند.
۴. مراتب اهل حديث: محدثان چند قسم اند.
طالب: او كسى است كه مبتدى باشد.
محدث: استاد كامل را گويند.
حائط: كسى كه صد هزار حديث داند.
حجت: كسى كه سيصد هزار حديث داند.
حافظ: كسى كه هر چه به او رسد، حفظ و آن را نقل كند.
۵. ناقلين حديث در زمان پيامبر: در زمان پيامبر، اصحاب چندان ضرورتى براى نقل گفتار پيامبر را احساس نمى كردند، اما با وفات پيامبر، آنها اين خلأ را به زودى احساس كردند و دست به كار نقل كلمات پيامبر براى ديگران از صحابه و تابعين شدند. در ميان صحابه، على عليه السلام، سلمان، عمار، عبداللّه بن مسعود، عبدالرحمن بن عوف و ابو موسى اشعرى، انس بن مالك، ابو هريره، عمر بن خطاب، عايشه بيشتر به نقل حديث پرداختند.
۶. جمع و تدوين احاديث پس از رحلت پيامبر: پس از وفات پيامبر با وجود اهتمام بسيار در نقل حديث، عمر بن خطاب حديث نويسى را ممنوع كرد. مستند او حديثى است كه بعدها در صحيح مسلم آمد. در آن حديث از پيامبر نقل شده است: لا تكتبوا عنى و من كتب عنى غير القرآن فليمحه و حدثوا عنى و لا حرج. اما اين تحريم چندان دوام نيافت