بشر به موسى و عيسى عليهماالسلام؛ به تو بشارت دادند و تو را جهاد فرمايند و اگر من در روزگار تو بودمى، در پيش تو جهاد كردمى... (تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۵، ص ۵۵۵). [1]
در بيان شأن نزول آيه ۱۳۹ [2] از سوره بقره، داستان تغيير قبله مسلمين و چگونگى آن را بيان مى كند:
«قَدْ نَرى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّماءِ» . سبب نزول آيت آن بود كه جماعتى از جهودان طعنه زدند و گفتند: اگر محمّد دين ما را عيب مى كند، چرا روى به قبله ما مى كند؟ اگر او را شريعت بودى، جداگانه او را قبله جدا بودى و او را در دل آرزوى كعبه و مسجد الحرام بودى كه قبله پدرش ابراهيم بود! جبرئيل را گفت: اين دشمنان مرا طعنه مى زنند و مراد من آن است كه روى به قبله پدرم آرم. جبرئيل گفت: من بنده ام. تو از خداى تعالى درخواه. اگر مصلحت داند، قبله بگرداند. رسول صلى الله عليه و آله ادب نگاه داشت. به زبان هيچ نگفت و روى در آسمان مى كرد و آب در چشم مى گردانيد و حاجت در دل مى گردانيد. آن گه در نماز ايستاد. دو ركعت نماز پيشين بكرد. جبرئيل آمد و اين آيت آورد:
«قَدْ نَرى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّماءِ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضاها فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ»
و رسول را فرمود كه قبله بگرداند تا روى به كعبه كرد در آن دو ركعت كه مانده بود. اى محمّد! ما مى بينيم گردانيدن روى تو در آسمان. تو روى مى گردان كه ما بر متابعت رضاى تو قبله مى گردانيم.

[1] روض الجنان، ج ۲۰، ص ۳۳۴ ـ ۳۳۶.

[2] آيه ۱۴۴ صحيح است. ر.ك: روض الجنان، ج ۲، ص ۲۰۸ ـ ۲۰۹.