:" فصاحت" سحبان" (فصيح معروف عرب) و خط" ابن مقله" (خطاط معروف) و حكمت" لقمان" و زهد" ابراهيم بن ادهم" اگر در انسانى جمع شود و مفلس و بى پول باشد قدر و مقامى حتى به مقدار يك درهم نخواهد داشت"! و لذا جاى تعجب نيست كه اين گروه دائما به جمع اموال پردازند و آنى راحت ننشينند و هيچ قيد و شرطى براى آن قائل نباشند و حلال و حرام در نظرشان يكسان باشد.

در نقطه مقابل اين گروه جمعيتى هستند كه براى مال و ثروت، كمترين ارزشى قائل نيستند، فقر را مى‌ستايند و براى آن ارج قائلند، حتى مال را مزاحم تقوى و قرب خدا مى‌دانند! ولى در برابر اين دو عقيده كه در طرف" افراط" و" تفريط" قرار دارد آنچه از قرآن مجيد و روايات اسلامى استفاده مى‌شود، اين است كه مال خوب است اما به چند شرط: نخست اينكه:" وسيله" باشد و نه" هدف".

ديگر اينكه انسان را" اسير" خود نسازد، بلكه انسان" امير" بر آن باشد.

سوم اينكه از طرق مشروع به دست آيد و در راه رضاى خدا مصرف گردد.

علاقه به چنين مالى نه تنها دنياپرستى نيست بلكه دليلى بر علاقه به آخرت است، و لذا در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم: هنگامى كه حضرت ذهب و فضه (طلا و نقره) را لعن و نفرين فرمود: يكى از ياران تعجب كرد و در اين سؤال نمود امام ع فرمود:

ليس حيث تذهب اليه انما الذهب الذى ذهب بالدين و الفضة التي افاضت الكفر:

" منظور از ذهب چيزى است كه دين را از بين برد و منظور از فضه چيزى است كه سرچشمه كفر و بى ايمانى مى‌شود" [1]

[1] بحار الانوار جلد 73 صفحه 141 حديث 17.