الطاف الهى نسبت به آن حضرت است، لذا در ادامه آيات گذشته كه از اين معنى سخن مى‌گفت، در آيات مورد بحث نخست به ذكر سه موهبت از مواهب خاص الهى به پيغمبر اكرم ص پرداخته، و سپس سه دستور مهم در همين رابطه به او مى‌دهد.

مى‌فرمايد:" آيا خداوند تو را يتيم نيافت و سپس پناه داد" (أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فاوى).

در شكم مادر بودى كه پدرت عبد اللَّه از دنيا رفت، تو را در آغوش جدت" عبد المطلب" (سيد مكه) پرورش دادم.

شش‌ساله بودى كه مادرت از دنيا رفت، و از اين نظر نيز تنها شدى، اما عشق و محبت تو را در قلب" عبد المطلب" افزون ساختم.

هشت ساله بودى كه جدت" عبد المطلب" از دنيا رفت عمويت" ابو طالب" را به خدمت و حمايتت گماشتم، تا تو را همچون جان شيرين در بر گيرد و محافظت كند.

آرى تو يتيم بودى و من به تو پناه دادم.

بعضى از مفسران معانى ديگرى براى اين آيه گفته‌اند كه با ظاهر آن سازگار نيست، از جمله اينكه منظور از يتيم كسى است كه در شرافت و فضيلت مثل و مانند ندارد، همانگونه كه گوهر بى نظير را" در يتيم" گويند، بنا بر اين معنى جمله چنين مى‌شود خداوند تو را در شرافت و فضل بى مانند يافت لذا تو را بر گزيد و مقام نبوت بخشيد.

ديگر اينكه: تو خود يك روز يتيم بودى، ولى سرانجام پناهگاه يتيمان و رهبر انسانها شدى.

بدون شك معنى اول از هر جهت مناسبتر است و با ظاهر آيه هماهنگ‌تر.