بسم اللّه‌ الرحمن الرحيم

والحمد للّه‌ رب العالمين و الصلاة و السلام على سيدنا محمد المصطفى و آله ائمة الهدى.

گاه، جنگ و جهاد به آتش‌بس منجر مى‌شود كه از آن در فقه به مهادنه و هُدْنه تعبير مى‌شود. اين لغت در اصل به معناى سكون است و اصطلاحاً براى بيان صلح موقت ميان مسلمانان و گروهى از كافران حربى به‌كار مى‌رود. لذا برآن، موادعه و معاهده كه گوياى حالت ناپايدار است، اطلاق مى‌شود.

شيخ طوسى در مبسوط (1) مى‌گويد : «هدنه و مهادنه به يك معنا و عبارت است از كنار گذاشتن جنگ و رها كردن نبرد تا مدتى.» علامه حلى نيز در تذكره (2) مى‌گويد : «مهادنه، موادعه و معاهده واژه‌هايى مترادف و عبارت است از كنار گذاشتن جنگ و رها كردن نبرد تا مدتى.» ايشان همين مطلب را در منتهى و نزديك به آن را در تحرير و قواعد ذكر مى‌كند.

بنابراين حالت ناپايدارى و گذرا بودن در معنا و تعريف هدنه اخذ شده است. لذا كسانى يكى از تفاوت‌هاى هدنه را با عقد جزيه، همين نكته دانسته‌اند، همچنين تفاوت‌هاى ديگرى ذكر كرده‌اند كه براى تفصيل مطلب به قواعد علامه و پاره‌اى ديگر