اين در زمينه مسأله ضلالت، و اما در مورد «هدايت» نيز شرائط و اوصافى در قرآن بيان شده كه نشان مى‌دهد آن هم بدون علت، و بر خلاف حكمت الهى نيست.

قسمتى از اوصافى كه استحقاق هدايت مى‌آورد و لطف الهى را جلب، در آيات زير آمده.

در يك جا مى‌خوانيم: يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ:

«خداوند به وسيله قرآن كسانى را كه از رضا و خشنودى او پيروى مى‌كنند به راههاى سلامت، هدايت مى‌كند، و از تاريكى‌ها به فرمانش به سوى روشنائى مى‌برد، و آنها را به راه راست رهبرى مى‌نمايد» (مائده 16).

در اينجا پيروى فرمان خدا، و جلب خشنودى او، زمينه‌ساز هدايت الهى شمرده شده است.

در جاى ديگر مى‌خوانيم: إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنابَ: «خداوند هر كس را بخواهد گمراه مى‌سازد، و هر كس را كه بازگشت به سوى او كند هدايت مى‌نمايد» (رعد 27).

در اينجا نيز «توبه و انابه» عامل استحقاق هدايت شمرده شده است.

در آيه ديگر مى‌فرمايد: وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا: «كسانى كه در راه ما جهاد كنند آنان را به راههاى خود هدايت مى‌كنيم» (عنكبوت 69).

در اينجا «جهاد» آن هم «جهاد مخلصانه و در راه خدا» به عنوان شرط اصلى هدايت ذكر شده است.

و بالاخره در آيه ديگر مى‌خوانيم: وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً: «كسانى كه گام‌هاى نخستين هدايت را برداشته‌اند خداوند بر هدايتشان مى‌افزايد» (سوره محمد صلى الله عليه و آله 17).

در اينجا پيمودن مقدارى از راه هدايت به عنوان شرطى براى ادامه اين راه به لطف خداوند ذكر شده.