از سطح خورشيد شعله‌هائى زبانه مى‌كشد كه ارتفاع آنگاه بالغ بر يكصد و شصت هزار كيلومتر است، و كره زمين به آسانى در وسط آن گم مى‌شود، چرا كه قطر كره زمين بيش از دوازده هزار كيلومتر نيست.

و اما منبع انرژى حرارتى و نورانى خورشيد بر خلاف آنچه بعضى تصور مى‌كنند ناشى از سوختن نيست چرا كه به گفته «جورج گاموف» در كتاب «پيدايش و مرگ خورشيد» اگر جرم خورشيد از زغال سنگ خالص ساخته شده بود و در زمان نخستين فرعون مصر آن را آتش زده بودند بايد تا امروز تمام آن سوخته و چيزى جز خاكستر بر جاى نمانده باشد، هر نوع ماده سوختنى ديگرى بجاى زغال سنگ فرض كنيم همين اشكال را دارد.

حقيقت اين است كه مفهوم سوختن در مورد خورشيد صادق نيست، آنچه صدق مى‌كند انرژى حاصل از تجزيه‌هاى اتمى است، و مى‌دانيم اين انرژى فوق العاده عظيم است، بنابراين اتمهاى خورشيد دائماً در حال تجزيه و تشعشع و تبديل به انرژى است، كه طبق محاسبه دانشمندان هر ثانيه‌اى كه بر او مى‌گذرد چهار ميليون تن‌ از او كاسته مى‌شود! اما حجم خورشيد به قدرى عظيم است كه با گذشت هزاران سال خم به ابرو نمى‌آورد، و كمترين تغييرى ظاهراً در وضع آن حاصل نمى‌شود.

ولى بايد دانست كه همين امر در درازمدت به فنا و نابودى خورشيد كمك مى‌كند و سرانجام اين جرم عظيم لاغر و لاغرتر و كم فروغ و عاقبت بى‌نور مى‌شود، اين امر درباره ساير ستارگان نيز صادق است‌ [1].

بنابراين آنچه در آيات فوق پيرامون تاريك شدن خورشيد و متلاشى شدن ستارگان آمده است حقيقتى است كه با علم امروز كاملا هماهنگ مى‌باشد، و قرآن زمانى اين حقايق را بيان كرده كه نه تنها در محيط جزيره عربستان كه در محافل جهان علمى آن روز نيز از اين مسائل خبرى نبود. [2]

[1]- اقتباس از كتابهاى «پيدايش و مرگ خورشيد» و «نجوم بى‌تلسكوپ» و «ساختمان خورشيد».

[2]- تفسير نمونه 26/ 185