به عبارت ديگر درست است كه نيروهاى جسمى انسان هرچه باشد بالاخره محدود و پايان‌پذير است، امّا اين سخن به آن معنى نيست كه بدن يك انسان، يا موجود زنده ديگر، توانائى زيست بيشتر از مقدار عادى را ندارد، و مثلًا همانطور كه در طبيعت هنگامى كه آب به يكصد درجه حرارت رسيد مى‌جوشد و در درجه صفر يخ مى‌زند، انسان هم كه به يكصد و يا يكصد و پنجاه سال رسيد قلب او الزاما متوقف مى‌گردد و مرگ او فرا مى‌رسد.

بلكه ميزان طول عمر موجودات زنده بستگى زيادى با وضع زندگى آنها دارد و با تغيير شرايط كاملا تغييرپذير است گواه زنده اين سخن اين است كه از يك طرف مى‌بينيم هيچ‌يك از دانشمندان جهان ميزان معينى براى عمر انسان تعيين نكرده‌اند، و از سوى ديگر توانسته‌اند در آزمايشگاهها گاهى طول عمر بعضى از موجودات زنده را به دو يا چند برابر، و گاهى به 12 برابر و بيشتر برسانند، و حتى امروز به ما اميدوارى مى‌دهند كه در آينده با پيدا شدن «روشهاى نوين علمى» عمر انسان به چندين برابر فعلى افزايش خواهد يافت، اين درباره اصل مسأله طول عمر.

ثانياً: در مورد آب و غذا در اين خواب طولانى اگر خواب عادى و معمولى باشد، مى‌توان حق را به ايرادكننده داد كه اين موضوع با اصول علمى سازگار نيست، زيرا سوخت و ساز بدن به هنگام خوابهاى گرچه عادى كمى از حال بيدارى كمتر است ولى روى‌همرفته براى سالهاى متمادى بسيار زياد خواهد بود، امّا بايد توجه داشت كه خوابهائى در جهان طبيعت وجود دارد كه مصرف غذاى بدن در آنها بسيار ناچيز است مانند زمستانخوابى.

زمستانخوابى:

بسيارى از جانداران هستند كه در سرتاسر زمستان در خواب فرو مى‌روند و باصطلاح علمى «زمستان خوابى» دارند.

در اين نوع خوابها فعاليتهاى حياتى تقريباً متوقف مى‌گردد، و تنها شعله بسيار ضعيفى از آن روشن است، «قلب» تقريباً از ضربان مى‌افتد و يا به تعبير صحيحتر ضربان آن بقدرى خفيف مى‌شود كه ابداً قابل احساس نيست.