153- آيا فرضيه تكامل انواع با نظريه قرآن پيرامون آفرينش آدم تضادى دارد؟

جالب اينكه هم طرفداران تكامل انواع و هم منكران آن يعنى آنها كه در ميان مسلمين بوده‌اند به آيات قرآن براى اثبات مقصد خويش تمسك جسته‌اند، ولى شايد هر دو گروه گاهى تحت تأثير عقيده خود به آياتى استدلال كرده‌اند كه كمتر ارتباطى با مقصود آنها داشته است، لذا ما از هر دو طرف آياتى را انتخاب مى‌كنيم كه قابل بحث و مذاكره باشد.

مهمترين آيه‌اى كه طرفداران تكامل روى آن تكيه مى‌كنند، آيه 33 سوره آل عمران است‌ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‌ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ: «خداوند آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد».

آنها مى‌گويند همانگونه كه نوح و آل ابراهيم و آل عمران در ميان امتى زندگى مى‌كردند و از ميان آنها برگزيده شدند، همچنين آدم نيز بايد چنين باشد، يعنى در عصر و زمان او انسانهائى كه نام «عالمين» (جهانيان) بر آنها گزارده شده، حتماً وجود داشته‌اند و آدم برگزيده خدا از ميان آنهاست، و اين نشان مى‌دهد كه آدم اولين انسان روى زمين نبوده است، بلكه قبل از او انسانهاى ديگرى بوده‌اند و امتياز آدم همان جهش فكرى و معنوى او است كه سبب برگزيده شدنش از افراد همسانش شد.

آيات متعدد ديگرى نيز ذكر كرده‌اند، كه بعضى از آنها اصلًا ارتباط با مسأله تكامل ندارد، و تفسير آن به تكامل، بيشتر از قبيل تفسير به رأى است، و قسمتى ديگر، هم با تكامل انواع سازگار است، وهم با ثبوت آنها و خلقت مستقل آدم، و به همين دليل بهتر ديديم كه از ذكر آنها صرف نظر كنيم.