فلسفه سوم- منتظران راستين در فساد محيط حل نمى‌شوند

اثر مهم ديگرى كه انتظار مهدى عليه السلام دارد حل نشدن در مفاسد محيط و عدم تسليم در برابر آلودگيها است.

توضيح اين كه هنگامى كه فساد فراگير مى‌شود و اكثريت يا جمع كثيرى را به آلودگى مى‌كشاند گاهى افراد پاك در اين بن بست سخت روانى قرار مى‌گيرند، بن‌بستى كه از يأس اصلاحات سرچشمه مى‌گيرد.

گاهى آنها فكر مى‌كنند كار از كار گذشته و ديگر اميدى به اصلاح نيست، و تلاش و كوشش براى پاك نگاهداشتن خويش بيهوده است، اين نوميدى و يأس ممكن است آنها را تدريجاً به سوى فساد و همرنگى با محيط بكشاند و نتوانند خود را به صورت يك اقليت صالح در برابر اكثريت ناسالم حفظ كنند و همرنگ جماعت نشدن را موجب رسوائى بدانند!

تنها چيزى كه مى‌تواند در آنها «اميد» بدمد و به مقاومت و خويشتن‌دارى دعوت كند و نگذارد در محيط فاسد حل شوند اميد به اصلاح نهائى است، تنها در اين صورت است كه آنها دست از تلاش و كوشش براى حفظ پاكى خويش و اصلاح ديگران بر نخواهند داشت.

و اگر مى‌بينيم در دستورات اسلامى يأس از آمرزش يكى از بزرگترين گناهان شمرده شده است و ممكن است افراد ناوارد تعجب كنند كه چرا يأس از رحمت خدا اين قدر مهم تلقى شده، حتى مهمتر از بسيارى از گناهان، فلسفه‌اش در حقيقت همين است كه گناهكار مأيوس از رحمت، هيچ دليلى نمى‌بيند كه به فكر جبران بيفتد و يا لااقل دست از ادامه گناه بردارد، و منطق او اين است اكنون كه آب از سر من گذشته است چه يك قامت چه صد قامت؟ من كه رسواى جهانم غم دنيا هيچ است!، بالاتر از سياهى رنگ ديگر نباشد، آخرش جهنم است، من كه هم اكنون آن را براى خود خريده‌ام ديگر از چه مى‌ترسم؟! و مانند اين منطقها ...

اما هنگامى كه روزنه اميد براى او گشوده شود، اميد به عفو پروردگار، اميد به تغيير وضع موجود، نقطه عطفى در زندگى او خواهد شد و او را به توقف كردن در مسير گناه و بازگشت به سوى پاكى و اصلاح دعوت مى‌كند.