يعنى ما در بحث «انتظار» مستقيماً به سراغ متون اصلى اسلامى رفته و لحن گوناگون رواياتى را كه روى مسئله «انتظار» تأكيد مى‌كند مورد بررسى قرار مى‌دهيم تا از هدف اصلى آگاه شويم.

اكنون با دقت به اين چند روايت توجه كنيد:

1- كسى از امام صادق عليه السلام پرسيد چه مى‌گوئيد درباره كسى كه داراى ولايت پيشوايان است و انتظار ظهور حكومت حق را مى‌كشد و در اين حال از دنيا مى‌رود؟

امام عليه السلام در پاسخ فرمود: هو بمنزلة من كان مع القائم فى فسطاطه- ثم سكت هنيئة- ثم قال هو كمن كان مع رسول الله!

«او همانند كسى است كه با رهبر اين انقلاب در خيمه او (ستاد ارتش او) بوده باشد- سپس كمى سكوت كرد- و فرمود: مانند كسى است كه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در «مبارزاتش» همراه بوده است» [1]

عين اين مضمون در روايات زيادى با تعبيرات مختلفى نقل شده است.

2- در بعضى «بمنزلة الضارب بسيفه فى سبيل الله»: «همانند شمشيرزنى در راه خدا»

3- و در بعضى ديگر «كمن قارع مع رسول الله بسيفه»: «همانند كسى است كه در خدمت پيامبر با شمشير بر مغز دشمن بكوبد»!

4- در بعضى ديگر «بمنزلة من كان قاعدا تحت لواء القائم» «همانند كسى است كه زير پرچم قائم بوده باشد».

5- و در بعضى ديگر «بمنزلة المجاهد بين يدى رسول الله صلى الله عليه و آله»: همانند كسى است كه پيش روى پيامبر جهاد كند»

6- و بعضى ديگر بمنزلة من استشهد مع رسول الله»: «همانند كسى است كه با پيامبر شهيد شود».

اين تشبيهات هفتگانه كه در مورد انتظار ظهور مهدى عليه السلام در اين شش روايت وارد شده روشنگر اين واقعيت است كه يك نوع رابطه و تشابه ميان مسئله «انتظار» از يك سو، و «جهاد» و مبارزه با دشمن در آخرين شكل خود از سوى ديگر وجود دارد (دقت كنيد).

[1]- محاسن برقى طبق نقل بحار چاپ قديم جلد 13 صفحه 136.