سپس از مالك و پيروان ابو حنيفه و بعضى ديگر نقل مى‌كند كه آنها بسم الله را يك آيه مستقل مى‌دانستند كه براى بيان آغاز سوره‌ها و فاصله ميان آنها نازل شده است.

و از احمد (فقيه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاريان كوفه نقل مى‌كند كه آنها بسم الله را جزء سوره حمد مى‌دانستند نه جزء ساير سوره‌ها. [1]

از مجموع آنچه گفته شده چنين استفاده مى‌شود كه حتى اكثريت قاطع اهل تسنن نيز بسم الله را جزء سوره مى‌دانند.

در اينجا بعضى از رواياتى را كه از طرق شيعه و اهل تسنن در اين زمينه نقل شده يادآور مى‌شويم: (و اعتراف مى‌كنيم كه ذكر همه آنها از حوصله اين بحث خارج، و متناسب با يك بحث فقهى تمام عيار است).

«معاوية بن عمار» از دوستان «امام صادق عليه السلام مى‌گويد از امام پرسيدم هنگامى كه به نماز برمى‌خيزم‌ «بِسْمِ اللَّهِ»* را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجدداً سؤال كردم هنگامى كه حمد تمام شد و سوره‌اى بعد از آن مى‌خوانم‌ «بِسْمِ اللَّهِ»* را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى‌ [2].

2- دارقطنى از علماى سنت به سند صحيح از على عليه السلام نقل مى‌كند كه مردى از آن حضرت پرسيد «السبع المثانى» چيست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض كرد:

سوره حمد شش آيه است فرمود: بسم الله الرحمن الرحيم نيز آيه‌اى از آن است» [3].

3- بيهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحيح از طريق ابن جبير از ابن عباس چنين نقل مى‌كند: استرق الشيطان من الناس، اعظم آيه من القرآن بسم الله الرحمن الرحيم: «مردم شيطان صفت، بزرگترين آيه قرآن بسم الله الرحمن الرحيم را سرقت كردند» (اشاره به اينكه در آغاز سوره‌ها آن را نمى‌خوانند). [4]

[1]- تفسير المنار جلد اول صفحه 39- 40.

[2]- كافى جلد 3 صفحه 312.

[3]- الاتقان جلد اول صفحه 136.

[4]- بيهقى جلد 2 صفحه 50