كند و ماجرا را بگويد، و بعد از بيداريش، فراموش كرد جريان را به او بازگو كند، و لذا يك شبانه روز ديگر به راه خود ادامه دادند، سپس دوست موسى عليه السلام ماجرا را به خاطر آورد و بازگو كرد، ناچار آنها به مكان اوّل كه ماهى در آب افتاده بود، بازگشتند. [1]

بعضى نيز گفته‌اند كه پيامبران در برابر نسيان و فراموشى معصومند، اما نسيانهايى كه به نوعى با دعوت آنها ارتباط داشته باشد، ولى نسيان در يك كار عادى روزانه كه هيچ ارتباطى با مسأله وحى و نبوّت و تعليم و تربيت و تبليغ ندارد، بلكه عدم ارتباط آن را همه مى‌دانند، لطمه‌اى به مقام عصمت انبياء نمى‌زند و نسيانى كه در آيات بالا آمده است از همين قبيل است. [2]

[1]- تفسير مراغى، جلد 15، صفحه 174.

[2]- تفسير پيام قرآن 7/ 126.