ناگفته پيدا است كه بسيارى از پيامبران مانند پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله هر سه مقام را داشتند هم دريافت وحى مى‌كردند، هم تبليغ فرمانهاى الهى، و هم در تشكيل حكومت و اجراى احكام تلاش مى‌كردند و هم از طريق باطنى به تربيت نفوس مى‌پرداختند.

كوتاه سخن اينكه: امامت همان مقام رهبرى همه جانبه مادى و معنوى، جسمى و روحانى و ظاهرى و باطنى است، امام، رئيس حكومت و پيشواى اجتماع و رهبر مذهبى و مربى اخلاق و رهبر باطنى و درونى است.

امام از يك سو با نيروى مرموز معنوى خود افراد شايسته را در مسير تكامل باطنى رهبرى مى‌كند.

با قدرت علمى خود افراد نادان را تعليم مى‌دهد.

و با نيروى حكومت خويش يا قدرتهاى اجرائى ديگر، اصول عدالت را اجرا مى‌نمايد. [1]

[1]- تفسير نمونه 1/ 440