در اين زمينه روايات زيادى در منابع اسلامى وارد شده كه به گوشه از آن براى تكميل اين بحث اشاره مى‌كنيم:

1- در يكى از خطبه‌هاى نهج البلاغه آمده است:

ما كان قوم قط فى غض نعمة من عيش، فزال عنهم، إلّا بذنوب اجترحوها، لان اللَّه ليس بظلام للعبيد، و لو ان الناس حين تنزل بهم النقم، و تزول عنهم النعم، فزعوا الى ربهم بصدق من نياتهم، و وله من قلوبهم، لرد عليهم كل شارد، و اصلح لهم كل فاسد:

«هيچ ملتى از آغوش ناز و نعمت زندگى گرفته نشد، مگر به واسطه گناهانى كه انجام دادند، زيرا خداوند هرگز به بندگانش ستم روا نمى‌دارد، هرگاه مردم در موقع نزول بلاها و سلب نعمتها با صدق نيت به پيشگاه خدا تضرع كنند، و با دلهاى پراشتياق و آكنده از مهر خدا از او درخواست جبران نمايند، مسلماً آنچه از دستشان رفته به آنها بازمى‌گرداند و هرگونه مفسده‌اى را براى آنها اصلاح مى‌كند» [1].

2- در «جامع الاخبار» حديث ديگرى از امير مؤمنان على عليه السلام نقل شده است كه فرمود: ان البلاء للظالم ادب، و للمؤمن امتحان، و للانبياء درجة و للاولياء كرامة.

«بلاها براى ظالم تأديب است، و براى مؤمنان امتحان، و براى پيامبران درجه، و براى اولياء كرامت و مقام است» [2].

اين حديث شاهد گويائى است براى آنچه در مورد استثناهاى آيه بيان كرديم.

3- در حديث ديگرى در كافى از امام صادق عليه السلام آمده است كه فرمود: ان العبد اذا كثرت ذنوبه، و لم يكن عنده من العمل ما يكفرها، ابتلاه بالحزن ليكفرها: «هنگامى كه انسان از گناهانش افزون شود و اعمالى كه آن را جبران كند نداشته باشد خداوند او را گرفتار اندوه مى‌كند تا گناهانش را تلافى كند» [3].

4- در كتاب كافى بابى براى اين موضوع منعقد شده، و 12 حديث در همين زمينه در آن آمده است‌ [4].

[1]- نهج البلاغه خطبه 178.

[2]- بحار الانوار جلد 81 صفحه 198.

[3]- «كافى» جلد دوم كتاب الايمان و الكفر باب تعجيل عقوبة الذنب حديث 2

[4]- همان مدرك.